Film zmontowany jest niezwykle chaotycznie, czasami ciężko zrozumieć jaki był zamysł scenariusza. Właściwie film można podzielić na 2 części:
1) upadek człowieka
2) podniesienie się i wielki sukces

Kłopot jest taki, że część pierwsza to właściwie 3/4 filmu, oglądamy niezwykle długą część filmu w której cisną się słowa "no już wiemy, rozumiemy, jasne, już łapiemy kim był i co robił, dobrze, znowu ćpa, ok, ok, znowu?" i kompletnie nieistotne wątki jak siedzi z mamą i je zupę, potem przychodzi znajomy pod okno on nie chce go widzieć więc wychodzi mama do tego kumpla, a on patrzy przez okno na to... i tyle - koniec sceny. Ten cały okres w ośrodku jest tak dziwacznie przedstawiony, samo jego pojawienie się w ośrodku jest dziwne. Mamy jakąś scenę w szpitalu gdzie niemal zszedł, a potem odwodzi go ta pielęgniarka... po dwóch latach [WTF] do ośrodka na leczenie. Rozumiem, że te 2 lata to jakieś wyjęte z życia, tak? 2 lata go wiozła samochodem czy co?

I moment jego podniesienia się - zazębiają się pozytywne postacie, ale też nie widzimy żadnych więzi, tak jakby nic do tego nie prowadziło, wszyscy trenerzy, sponsorzy pojawią się w zasadzie ot tak jakoś tam i akcja idzie do przodu. Reżyser i scenarzysta nie umieli wydobyć tego co naprawdę się liczyło, motywacji, dążenia, ciężkiej pracy, zamiast tego skupił się na emocjach, ale słabo to podkreślili i dlatego film jest miałki. Ani nie poznajemy tej historii, tylko coś w rodzaju tabloidowego nagłówka: "ćpał i był na dnie, a potem nagle stał się mistrzem".

Niestety, film nie porwał, nie uważam go za jakiś żenujący, ale po prostu nie porywa. Ciekawi mnie ile osób wystawiło ocenę filmu TYLKO z powodu przedstawionej historii, a nie jakości filmu. Dla mnie to takie 5/10. Raczej do filmu nie wrócę, a jak będzie w TV to przełączę.