Reżysera chyba poniosło z tym efekciarstwem. Na takie rzeczy trzeba bardzo uważać, bo granica między "symbolicznym przedstawieniem" a "kiczowatym przedstawieniem symbolicznej sceny" jest bardzo cienka. O ile jeszcze początkowo te odbicia w lustrze są ok, tak z czasem staje się to coraz bardziej komiczne. Zwłaszcza przed dotarciem do mety, gdzie przypominało to raczej niestraszny horror klasy b niże metaforyczną walkę głównego bohatera z własnymi demonami. Fabularyzacja treści, a głównie wepchnięte na chama wątki miłosne też są jak dla mnie odstraszające, ale co kto lubi, spora część społeczeństwa musi mieć w filmie miłość, nie wiem po co. I jedna rzecz, która sprawiła, że w tym momencie odechciało mi się oglądać film. Kiedy główny bohater biegnie i wyciąga zmasakrowaną nogę ze swojego obuwia nie ma skarpet! Błagam, na jakim świecie biegacz biegnie bez skarpet!!! Przecież nawet na tym końcowym filmie z prawdziwym Jurkiem widać wyraźnie, że ma skarpety. Ta scena nie była dramatyczna a śmieszna, chyba dla każdego kto przeszedł w jakichkolwiek butach więcej niż 10 metrów! Nawet w skarpetach można się nabawić niezłych ran, ale próba wmówienia nam, że koleś, który wiedział jak będzie wyglądał ten bieg, biegł tyle kilometrów bez skarpet to jest już solidny strzał w ryj oglądającemu. Jak dla mnie film słaby, ale niegroźny. Można pokazać dzieciakom na jakiejś godzinie wychowawczej zamiast włączać te beznadziejne rządowe filmiki o narkotykach, bo pewnie bardziej do nich przemówi, jak ktoś lubi tego typu motywacyjne historie to pewnie też to dla niego będzie ok. No i ładny buziak Gierszała też daje radę. I to tyle z dobrych rzeczy.