Asja ma 45 lat i nie znalazła jeszcze miłości, dlatego decyduje się na udział w szybkich randkach. Jej partner okaże się mieć przeszłość, którą trudno będzie jej zaakceptować – ale czy nie powinna? To film o wojnie w Jugosławii, dosyć oczywiście idący w stronę ukazania, że po każdej stronie były ofiary. I jedna ze stron nie powinna odbierać tego statusu drugiej. Każdy ma prawo do drugiej szansy, zrozumienia, wybaczenia, stanięcia w jej butach i tak dalej.

Zabrakło mi w tej historii czegoś, co pokazałoby, jak bohaterowie nadal noszą w sobie tamte wydarzenia, jak one wpływają na nich na bieżąco tu i teraz. Tak jakbyśmy zrobili film o wakacjach Polaka w Argentynie, gdzie spotkaliby Niemca. Nie czuję tego, ale z drugiej strony doceniam, jak pani reżyser bierze się za świeży konflikt i kieruje swoją historię do pokolenia ludzi, którzy go pamiętają. Sama zresztą jest z rocznika ’74.

Nie jestem fanem stylu wizualnego, czyli przyklejenia się ekstremalnie blisko do figury Asji – cały opening opiera się na tym, że widzimy tylko jej plecy, gdy robi różne rzeczy. Jej twarz widzimy równie często, tylko ponownie – jak spojrzy bokiem, to z lewej strony ekranu jest jej ucho, z prawej nos. Zamysł i filozofia stojąca za takim językiem wizualnym to jedno, w praktyce… Może po prostu siedziałem za blisko ekranu? Trzeci rząd, a ja miałem trudność, by skupić się na zawartości kadru.

Żałuję, że efekt jednak jest mi obojętny, chociaż doceniam rzetelną, ludzką realizację i pomysły dramaturgiczne. Niby oparte o prawdziwą historię, ale jakoś trudno mi to uwierzyć.