Olaf Lubaszenko, bez wątpienia, jest jednym z największych atutów tego filmu. Jego gra aktorska to czysta klasa – każda rozmowa z jego udziałem wydaje się niezwykle naturalna, przemyślana, pełna subtelnych emocji i finezji. Bez względu na to, z kim wchodzi w interakcję na ekranie, Lubaszenko buduje wyjątkową więź z widzem, przyciągając uwagę nawet w mniej dynamicznych scenach. To właśnie on sprawia, że te momenty nabierają głębi i znaczenia, wyróżniając się na tle reszty produkcji.

Niestety, to właśnie reszta filmu pozostawia sporo do życzenia. Choć fabuła miała potencjał, to w praktyce nie udało się twórcom w pełni wydobyć dramatyzmu, szczególnie w przypadku postaci zbójów. Ich wewnętrzne konflikty i traumy, które mogłyby nadawać opowieści odpowiedniego ciężaru emocjonalnego, zostały przedstawione zbyt powierzchownie, przez co trudno o prawdziwe zaangażowanie widza w ich losy. Sceny, które miały ukazać ich dramat, często stają się jedynie tłem, pozbawionym odpowiedniej ekspresji i narracyjnej głębi.

Scenografia, niestety, również nie pomaga filmowi się wyróżnić. Zamiast wciągającej, przemyślanej przestrzeni filmowej, widz otrzymuje tło, które często jest nijakie, a momentami wręcz nużące. Brakuje wyrazistych miejsc i detali, które mogłyby wspierać fabułę i wzbogacać atmosferę. To wszystko sprawia, że film, mimo swoich obiecujących elementów, pozostawia wrażenie pewnej monotonii.

Podsumowując, choć nie można mówić o całkowitej porażce, film nie przynosi niczego szczególnego, co wyróżniałoby go na tle innych produkcji. Pozostaje poprawną, ale niezbyt porywającą opowieścią, w której największym blaskiem świeci Olaf Lubaszenko – jednak jego doskonała gra nie jest w stanie w pełni zrekompensować pozostałych braków.