Opis mówi, że to historia nastolatki zmagającej się ze stratą siostry, która nagle i niespodziewanie umarła na chorobę po matce. Prawdziwy opis powinien brzmieć, że jest to obraz nastolatki zmagającej się z napisaniem inspiracyjnego cytatu na każdym liściu w lesie, zmagającej się z niepójściem do łóżka z narzeczonym siostry oraz zmagającej się z niepójściem do łóżka z typem ze szkoły. Nie zmaga się za to z robieniem z siebie centrum wszechświata - bo wychodzi jej to bardzo naturalnie. Nawet jak wspomniany narzeczony będzie próbował znaleźć wsparcie wobec ukochanej, którą stracił, ona po prostu wybiegnie z płaczem, jakby miała alergię na każdą sytuację, w której nie chodzi o nią. Od czasu do czasu wspomni coś o tym, że śmierć siostry ją rozwaliła i nie umie się pozbierać, ale to wszystko.

Dlatego też obawiam się tego filmu, tak samo jak "Zmierzchu", czyli jego potencjału do inspirowania młodych osób, bycia kimś na kształt wzoru do naśladowania. Mówimy o czymś bardzo realnym, jak postępowanie dorastających ludzi wobec straty i stawienia czoła śmiertelności. Ja i wy możemy się śmiać z tego, co się w tym filmie odpierdala - jest z czego, obiecuję - ale naprawdę czuję niepokój na myśl, że bohaterka "Nieba... byłaby kolejną Bellą. I uspakaja mnie tylko fakt, że książka wyszła 12 lat temu i jeszcze o niej nie słyszałem. I pomimo seansu nie pamiętam imienia owej protagonistki, więc jej wpływ na popkulturę jest znikomy. Raczej mało osób po seansie będzie wychodzić z założenia, że śmierć jest pretekstem do bycia samolubnym, egocentrycznym, pretensjonalnym pie*dolnikiem.

Film sam w sobie raczej nie jest świadomy czegokolwiek. Bez zająknięcia przechodzi od melancholijnych scen pełnych wzniosłej narracji z OFF-u do kolorowych, luźnych momentów uganiania się za chłopcami, zrealizowanymi w stylu skeczy SNL. Realizm czy powaga wychodzi za okno, w ich miejsce wchodzi widok wszystkich kobiet ze szkoły, które na sam dźwięk muzyki decydują się masturbować tego wieczoru z myślą o chłopaku, który gra. Przyrzekam, że jedna ma nawet mokre spodnie już wtedy. Pieruńsko to zabawne, na wieczór złego kina idealne, ale też kompletnie powalone. Brak szacunku dla przedstawionego tematu jest skandaliczny, ten seans urąga wszystkim żałobnikom - że co, że każdy z nich to tylko tak sobie narzeka do czasu, aż pojawi się wizja seksu? Nie da się nawet obronić tezy, że to obraz zagubienia w danej sytuacji, bo bohaterka jest jednak całkiem solidna w tym, na czym jej zależy. A że przez połowę czasu nie pamięta o stracie, również jest świadomy - wiecie, jakoś trzeba podbić poziom pretensjonalności, a dramat tylko w tym przeszkadza.

Seans jest niewiarygodnie pretensjonalny. Pisanie na liściach wiadomości do świata, chodzenie do lasu, by podczas spaceru poczytać książki, sabotowanie się na popis, aby odejść z drużyny, krzyczenie na rodziców i ciągłe gadanie z OFF-u w stylu: "Świat to okropne miejsce". Aha, jest jeszcze niemiła koleżanka z klasy, która czasem pojawia się w kadrze, żeby powiedzieć coś uwłaczającego protagonistce - tylko wiecie, w babskim stylu. "Widzę, że nie robiłaś brwi". Ponownie: to jest przezabawne, jak film stara się traktować sam siebie na poważnie.

Mam nawet wątpliwości, czy szukać w tym obrazie pozytywów, ale niech będzie, że są. Aktorzy są uroczy i bardzo przyjaźni w oglądaniu. Główna bohaterka za 15 lat pewnie wystąpi w czymś dobrym i zgarnie Złotego Garreta dla Aktorki Roku, nie będę miał z tym problemu. Styl wizualny też potrafi robić wrażenie - jak choćby sekwencja, w której leżą na trawie, słuchają muzyki i rośliny wokół zaczynają ich otaczać korzeniami, gałęziami. Kolory, cała atmosfera, a co więcej - efekty specjalne wyglądają na praktyczne. Momentami miałem skojarzenia z Fraglesami w nowym wydaniu. Jest co chwalić, a i sam seans nie jest wcale bolesny - chciałem też oglądać dalej. Niepokój jednak pozostaje.