A teraz na serio: Film jest idiotyczny do granic możliwości. Mówiąc wprost, nie ma najmniejszego sensu. Całość jest oparta na podstawach gwałcących wszelką logikę, przez co nic nie trzyma się kupy. Zacznijmy od tego, co się wysuwa na pierwszy plan, czyli tego co właściwie spotkało naszą ukochaną Ziemię. Wiemy tylko o nieuchronnej apokalipsie, którą ludzie sami sobie zgotowali, a która ma uniemożliwiać życie na powierzchni planety. Reżyser nie ujawnia co się właściwie stało, bo w istocie sam nie ma o tym pojęcia. Zazwyczaj nie mam problemu z niedomówieniami. Nie oczekuję, że wszystko zostanie podane na tacy. Tutaj jednak aura tajemniczości ma przykrywać gigantyczne luki fabularne, które niczym czarna dziura pożerają całą opowieść. Dzieje się tak dlatego, ponieważ żadna znana ludzkości globalna katastrofa nie ma szans wywołać takich skutków jakich życzyliby sobie autorzy tego paszkwilu. Pomijam już postępujące skażenie powietrza (mające kilka różnych epicentrów rozsianych w przeróżnych miejscach na obydwu półkulach), które nie ma absolutnie żadnych podstaw naukowych. Chodzi mi tutaj bardziej o kompletną nieudolność ludzkości, która mimo zaawansowanej technologii (kolonizacja odległej egzoplanety - satelity Jowisza, wyświetlacze holograficzne, statki kosmiczne będące ziszczeniem najśmielszych snów von Brauna), nie jest w stanie zapewnić właściwej komunikacji z powracającym na Ziemię statkiem, i pozostawia jego los w rękach jednego, umierającego człowieka, który może kopnąć w kalendarz w każdym momencie. Dzisiaj wydajemy komendy łazikom marsjańskim, zdając się na to, że powierzone zadania będą realizowały w miarę autonomicznie, ale w przyszłości, mimo posiadania stałej bazy na innym ciele niebieskim, nie będziemy w stanie skontaktować się ze statkiem, który lada moment ma powrócić na Ziemię? Ludzkość ukryta w podziemnych schronach nie może zdalnie kontrolować radioteleskopów za pomocą połączeń światłowodowych? W końcu, czy nie da się zaprogramować satelitów komunikacyjnych, aby automatycznie nadawały choćby tylko sygnał ostrzegawczy? To, że wszystko leży w gestii jednego schorowanego człowieka, jest totalnym absurdem. Tak samo jak to, że musi się on przemieszczać z jednego miejsca do drugiego, żeby móc nadać wiadomość. Sama komunikacja ze statkiem też wywołuje u mnie jedynie uśmiech politowania. Nawet będąc na obszarze stacji meteo i mając bezpośredni dostęp do anteny nadawczej, Augustine nie jest w stanie zaprogramować komputera do nadawania automatycznego sygnału, tylko wyczekuje na moment aż pojazd znajdzie się w zasięgu, aby osobiście porozmawiać z załogą (jego córka wcale nie jest lepsza - wywołuje Ziemię niczym statek morski pobliskie jednostki przez radio). Robi to oczywiście w czasie rzeczywistym, co jasno pokazuje w jak niewielkiej odległości od Ziemi znajdują się astronauci.
Pod względem science-fiction ten film leży i kwiczy, gdyż mamy tu samą fikcję, bez jakiejkolwiek nauki czy choćby zachowania odrobiny logiki. Film nie tylko nie daje żadnego wyjaśnienia, ale nawet i cienia powodu, dla którego kolejne misje kosmiczne zostały anulowane. Teleskop WFIRST (swoisty następca Kosmicznego Teleskopu Hubble'a), który opuścił Ziemię w 2025 - nieaktywny. Europejski PLATO wystrzelony rok później - to samo, podobnie jak i rosyjski Orion 2. Taki sam los czekał hinduskie sondy księżycowe, jak i inne statki bezzałogowe mające za zadanie badanie asteroid. Łaziki badające księżyc Saturna - Tytana - też szczęścia nie miały, nie mówiąc już o sztucznych satelitach Ziemi, przynajmniej tych realizujących misje badawcze. Na koniec wisienka na torcie - Voyager 3 w 2049 nie może poradzić sobie bez ludzkości. Co do cholery poszło nie tak z naszą technologią? Czyżbyśmy cofnęli się w rozwoju i porzucili jakiekolwiek prace nie tylko nad AI, ale i zwykłą automatyzacją urządzeń? Swoją drogą, czym w takim razie byłaby komputerowa asystentka odpowiadająca na komendy głosowe, jeśli nie przynajmniej futurystycznym odpowiednikiem Siri? Prymitywnych chatterbotem? Chyba tak, skoro na pytanie o misje w toku jednym ciągiem wymienia te, które zostały zamknięte. Czy ta nadchodząca apokalipsa to kara boska za bezdenną ludzką głupotę? Jeśli tak, to należało nam się.
Te wszystkie absurdy istnieją tylko po to, żeby usprawiedliwić dramatyczną historię głównego bohatera i dać podwaliny pod jego heroiczną postawę. Szkopuł w tym, że ta opowiastka jest niezwykle słaba, płytka i naiwna. W pierwszej scenie lament matki, która nie mogła odnaleźć swojej córki podczas odlotu, miał nam zasugerować, iż dziewczynka która objawiła się Augustinowi jest właśnie tą zgubą. Niestety, sztuczka się nie udała. Już od pierwszych chwil miałem pewność, że jest ona wyłącznie wytworem umysłu schorowanego człowieka, któremu mózg zaczyna płatać figle, co widać choćby po zanikach pamięci (zapomnienie o przygotowanych wcześniej płatkach śniadaniowych, potem pozostawienie włączonej kuchenki, co doprowadziło do pożaru w kuchni). O tym, że jest ona wizualizacją jego córki, wiadomo było po retrospekcji ukazanej w drugim kwadransie filmu. Ciężko tu nawet mówić o twiście fabularnym, gdyż było to aż nazbyt oczywiste. Była niemową, gdyż w prawdziwym życiu nie miał okazji zamienić z nią ani słowa, co dodatkowo zostało potwierdzone później.
Film był przewidywalny do bólu, co osobiście odbieram jako wielką wadę. W dodatku nie brakuje zwykłych niedorzeczności, jak np. to, że czarnoskóra astronautka przedstawia koledze swoją siostrę dopiero w momencie powrotu na Ziemię, chociaż w normalnych warunkach takie rozmowy odbywają się już na etapie szkolenia. Jeszcze większym idiotyzmem jest rekrutacja na tak wymagającą misję osób zwyczajnie niedoświadczonych, a już totalnym kretynizmem posyłanie w sytuacji zagrożenia na spacer kosmiczny osoby, która nigdy wcześniej tego nie robiła. Realność samego statku i jego automatyczną nawigację przemilczę, żeby nie kopać leżącego, podobnie jak kwestię ciąży w kosmosie (ogólnie odbieram to wyłącznie jako pretekst do rozmowy o imieniu dla dziecka, co jest nieudolną próbą nawiązania do imienia Iris i połączenia z wątkiem rozgrywającym się na Ziemi). W każdym razie, mamy tu do czynienia z kompletnym brakiem zrozumienia podstaw funkcjonowania astronautów oraz relacji jakie mogą między nimi zachodzić. Dlatego też pseudo-rozterki w końcówce wzbudziły we mnie jedynie uśmiech politowania. Utwór Clooneya stara się nam narzucić tok rozumowania, w którym powrót na K23 jest największą szansą na uratowanie. W końcu kto nie chciałby zamieszkać na rajskiej planecie z przyjazną atmosferą i bujną florą, szczególnie w sytuacji gdy Ziemia staje niezdatna do życia na powierzchni? Dla mnie jednak jest to bardzo naiwne myślenie życzeniowe. Nawet już pomijając to, czy wystarczyłoby im zapasów lot w drugą stronę, to szanse na w miarę komfortowe życie w dwójkę oceniam na mierne (zwróćmy uwagę na brak jakiejkolwiek sensownej opieki medycznej, nawet stomatologicznej, nie mówiąc już o maszynach do produkcji półprzewodników mogących zapewnić części zamienne dla istniejącej infrastruktury), a na przetrwanie ludzkości niemalże zerowe (odsyłam do badań na temat minimalnej populacji początkowej potrzebnej do tego aby zapewnić wymaganą pulę genetyczną do prawidłowego rozwoju kolejnych pokoleń), chociaż akurat to nie jest tutaj najważniejsze (można po prostu przeżyć własne życie bez rozmyślania nad losem gatunku). Zresztą, z jakiegoś powodu druga misja kolonizacyjna została odwołana. Czyżby stało się tak za sprawą tego, że nie rokowała dobrze, gdyż koloniści prawdopodobnie nie poradziliby sobie bez stałej pomocy z Ziemi? W opozycji do tej opcji została przedstawiona wizja powrotu na Ziemię. Jawi się ona jako misja niemalże samobójcza, z minimalnymi szansami na przeżycie. Motywem bohaterów ma być zaś chęć połączenia z rodzinami za wszelką cenę. Tyle, że w praktyce to właśnie to rozwiązanie mogłoby okazać się najbezpieczniejsze. Niestety, ciężko to jednoznacznie ocenić, gdyż film jest pełen niedorzeczności, które zaburzają jego odbiór i stawiają pod znakiem zapytania sens wszelakich rozważań logicznych. Utwór wręcz krzyczy, odłóż logikę, skup się na emocjach. Tyle, że ja kompletnie tego nie kupuję. Wczuwanie się w bohaterów przy tak dziurawej fabule uważam za bezcelowe. Nie zamierzam się bawić w zagadki, co autor miał na myśli, jeśli kompletnie nie potrafi tego wyrazić, bo brakuje mu kunsztu artystycznego.
O czym w zasadzie ten film? O kruchości relacji międzyludzkich, gdzie podróż w kosmosie i katastrofa stanowią jedynie tło dla dramatu? Bez urazy, ale już bardziej głębokie i odkrywcze są dzieła Paulo Coelho. Jaki jest z tego morał? Chyba taki, że George Clooney powinien odpuścić sobie kręcenie filmów (bo kompletnie mu to nie wychodzi) i zająć się własną rodziną. Nawet takie drobne smaczki jak córka podążająca ostatecznie w ślady ojca (scena przy napisach końcowych) nie są w stanie uratować beznadziejnego filmu. Gdyby to ode mnie zależało, wręczyłbym Złotą Malinę za scenariusz i reżyserię.

Masz Aspergera? W każdym razie, czekamy na recenzję "The 100" :) :D

Technologia zawodzi bo zamiast umiejętności będą obowiązywać parytety.

Firmy nie będą zatrudniały tego kto im bardziej odpowiad, ale w/g socjalistycznych dyrektyw inkluzywności i różnorodności. Zostanie dzięki temu w końcu odrzucony "biały patriarchat" i nastąpi nowy etap w rozwoju cywilizacji :-)

Prawdziwego idiotę, gdzie tam do konesera xD.

To film na podstawie powieści napisanej przez kobietę. Nie znajdziesz tu naukowych faktów ani naukowej logiki. Dla kobiet liczą się emocje, rozterki uczuciowe i łzy (szczęścia bądź tęsknoty) i tego typu duperele.

Tak, czy owak, dzięki za opis. Daruję sobie oglądanie.