Film pokazuje cztery przypadki szczególnego rodzaju "kolekcjonerów", którzy nie mogą zaprzestać zbierania i magazynowania rzeczy. Reżyser obserwuje ich obsesję ze zrozumieniem i życzliwością.. Uznać je można za nieszkodliwe szaleństwa, które jednak czasami powodują dramatyczne w skutkach efekty.
Bohaterowie filmu wydają się być przeciwieństwem stereotypu porządnego i kochającego ład Szwajcara. Pokazani z ironią i humorem, skłaniają nie tyle do śmiechu, co do zadumy nad ludzkimi pasjami.
Kolekcja zardzewiałych sprzętów rolnika - Artura Santschiego nie tylko przykryła już całe jego gospodarstwo, ale doprowadziła do paniki sąsiadów. Urzędnik władz lokalnych - Gerhard zawziął się, aby ten bałagan zniknął z oczu mieszkańców miasteczka. Po dziesięciu latach szukania sposobu na "kolekcjonera" jest szansa na ograniczenie jego kolekcji gratów, które rozsiane są po całym lesie. Okazuje się jednak, że Artur jest sprytniejszy…
Z kolei Karl maniakalnie gromadzi różnego rodzaju rzeczy do majsterkowania, co wprawia w szał jego żonę - Trudi. Zdesperowana kobieta, nie widząc innego wyjścia, w geście rozpaczy stawia mu ultimatum. Zatrudnia psychologów do pomocy w uporządkowaniu domostwa. Karl płacze, gdy musi rozstać się ze starymi zardzewiałymi zamkami. Żona dowiaduje się przy okazji że Karl ma kilka tajnych magazynów…
Elmira ma natomiast kłopoty w poruszaniu się po swoim mieszkaniu, które wypełniają radiowe i telewizyjne nagrania. Każdego dnia nagrywa na taśmach serwisy informacyjne, książki i inne audycje. Uważa bowiem, że przechowywanie tych informacji jest niezwykle ważne dla zrozumienia świata i dla przyszłych pokoleń.
Reżyser z pietyzmem obserwuje zachowania bohaterów filmu, dzięki czemu udaje mu się uchwycić niezwykłe, symboliczne i wzruszające wydarzenia. Sami bohaterzy bardzo trzeźwo podchodzą do swoich "pasji". Karl uważa, że broni tradycyjnego poszanowania rzeczy w świecie, w którym przedmioty wymienia się w rytm rynkowych mód i kaprysów. Elmira ma świadomość trudności, jakie sam sobie stwarza, ale to akceptuje.
W jednej z finalnych scen urzędnik, który wcześniej walczył z obsesją Artura, teraz z namaszczeniem toczy przed sobą wyrzuconą przez niego żeliwną rurę. Widać wyraźnie, że miłość do rzeczy może mieć naprawdę różne oblicza.