Schemat wykorzystany w filmie jest dość dobrze ograny i byłam sceptycznie nastawiona do tego tytułu. Sandra Bullock jakoś nigdy mnie nie porywała swoją grą, a i opis fabuły nie wywołał we mnie większych emocji. Okazało się jednak, że to opowieść z bardzo, ale to bardzo dobrze wykreowaną postacią pod względem psychologicznym.

Bo Ruth Slater nie opowiada swojej historii. Poznajemy ją z perspektywy osób trzecich, które nie postrzegają jej jako osoby, która chce odnaleźć siostrę, tylko widzą morderczynię policjanta. Nie chcą dowiedzieć się, co przeżyła, a ona również nie ma zamiaru się wychylać (i ma ku temu powody).

Jest coś w tym filmie, że bardziej odbiera się go w kategorii przeżycia niż zgrabnie skomponowanej historii. Bo pojawia się tutaj sporo wątków, które znacznie lepiej sprawdziłyby się w krótkim serialu (skoro to remake właśnie serialu...) – w obsadzie znaleźli się dobrzy aktorzy, a twórcy nie wykorzystują ich potencjału. I rozumiem zamysł, że dla Ruth nikt się nie liczy poza siostrą i to właśnie dlatego pozostali są tak „płascy”, ale z drugiej strony miałam lekki niedosyt.

Wizualnie jest świetnie – surowe, zimne kadry zestawione z delikatnymi najazdami czy to na list, czy „tatuaż”. Kilka bardzo ładnie połączonych scen, jak np. te odbicia w lustrze czy momenty, gdy Ruth jest powalona na ziemie przez policjantów.

Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/fIckQLEuBJw