A w którym momencie było nawiązanie do "Melancholii"?

do "Melancholii"? Zabawne, ale zapamiętałam scenę z łyżeczkami gdzie w "Melancholii" ojciec Justine (John Hurt) chował je do swojej butonierki i prosił o następne jako, że nikt nie przyniósł dla niego i jego towarzyszek łyżeczek (i tutaj wściekły organizator ślubu czyli Udo Kier), tak w "Nimfomance" (konkretniej cz. II) Joe chowa pod spódnicę łyżeczki a kelnerem dbającym o porządek w restauracji jest znowu Udo Kier ;)

Czekoladka na poduszce P. to też nawiązanie do Melancholii.

W momencie, w którym Joe jako dziewczynka ma się poddac operacji i czuja się "najbardziej samotna w całym wszechświecie", pokazane są wówczas obrazy galaktyki, gwiazd itd.

Dziecko, muzyka, śnieg, otwarte okno :) ale uratował Marcela ;) jeszcze z Antychrystem skojarzyło mi się jak Joe chodziła po górach, taki podobny klimat jak dla mnie. Nie zauważyłam nawiązań do Melancholii specjalnie... ale może się mylę?

tak, w Antychryście bohaterka leżąca na trawie "wtapiała" się w nią, w Nimfomance unosiła się w powietrzu - scena bardzo podobna

Poza nawiązaniem do "Antychrysta", dostrzegłam jeszcze nawiązanie do "Przełamując fale" w scenie, kiedy Jerome mówi Joe, że nie da rady jej zaspokoić sam i sugeruje jej, żeby zaczęła spotykać się z innymi mężczyznami, co w konsekwencji i tak było niszczące dla niego.

Oraz ze nie da sie zatrzymac fali :-) moim zdaniem nimfomanka to jeden film ktory nie powinien byc podzielony na dwie czesci oraz jest druga czescia trylogii tym razem o naturalizmie (oczywiscie pierwsza to antychryst)

Z drugiej strony moze to melancholia byla druga czescia a watek klotni pomiedzy natura a moralnoscia i religia jest tym glowny. A moze to wszystko to mizerna nadinterpretacja z mojej strony. Tak czy siak uwazam ze nimfomanka to najlepsza produkcja ostatnich lat

Masz rację! Zgodnie z larsowym zwyczajem mamy i tu trylogię. Tworzą ją Antychryst, Melancholia i Nimfomanka. Filmy łączą tematy: natura a człowiek (w tym religia, moralność) oraz załamanie nerwowe (depresja, melancholia, niemożność odnalezienia miejsca w społeczeństwie i na świecie). Gdzieś nawet spotkałem się z określeniem 'trylogia depresji' w odniesieniu do właśnie tych trzech filmów.

nawiązanie było oczywiste :) ponadto, w tej scenie soundtrackiem był dokładnie ten sam utwór co w "Antychryście" (Lascia ch'io pianga). Zgadzam się też co do wspomnianego wcześciej odniesienia do "Przełamując fale".
Gdybym miała doszukiwać się innych powiązań, dodałabym jeszcze motyw pistoletu ("Dogville") - co sądzicie?

W "Tańcząc w ciemnościach" pistolet też się pojawił.

Trier cały czas cytuje samego siebie, nie tylko przez treść (dzieciak-balkon-śnieg) ale i formę, często wchodzi w estetykę np. z 'melancholii', by zaraz potem posłużyć się scenami jak z czasów dogmy i robi to genialnie, nie ma żadnych nieczystych przejść. czasami tylko metafory są może trochę zbyt toporne, ale cóż takie czasy, widzowie nie nawykli do subtelności

Jest też nawiązanie do Riget. Ujęcie rozsuwanych drzwi oddziału ratunkowego.

Tak! Trafne!

W swoich domyslach poszlam dalej- bohaterowie Antychrysta mogli byc tymi samymi ludzmi co w Nimfomance. Joe zwiazala sie ze swoim szefem Willem Dafoe (w Antychryscie jest psychologiem, w nimfomance tez zajmuje sie psychologia, wykorzystuje ja w swojej windykacji) zostala jego żona, starala się poskromic swoja nimfomanie, jednakze podczas seksu z mezem zatracila sie, seks byl dla niej wazniejszy niz dziecko (drugi raz) tylko teraz doprowadzilo to do tragedii, no a reszta Antychrysta jest dalsza historia nimfomanki;-) takie moje skojarzenie, co sadzicie o Nimfomance jako prequelu Antychrysta?

Moim zdaniem nadużycie i nadinterpretacja. Fakt Trier odnosi się do swoich wcześniejszych filmów ale tylko dlatego, że opowiadają o tym samym temacie, nie ma to związków fabularnych moim zdaniem. Poza kilkoma scenami gdzie Trier bawi się i puszcza oko do widzów, którzy mieli do czynienia z jego wcześniejszymi filmami.

Nimfomanka to swoiste podsumowanie dotychczasowej twórczości Triera - wszystkie myśli zebrane w jednym dziele.