Pierwsza myśl to: "ten film jest tak popieprzony, że sama nie wiem, co o nim myśleć".
1. ktoś, kto nie miał nigdy do czynienia z jakimkolwiek uzależnieniem, swoim albo osoby bliskiej, faktycznie przejdzie obojętnie obok tego filmu, bo nie będzie potrafił się wczuć w klimat/sytuację.
2. strasznie popieprzone sceny, u mnie osobiście wywołały tak duże obrzydzenie, że momentalnie przestawałam patrzeć w ekran: jak ta z murzynami, ojcem w szpitalu, czy gorszych w drugiej części - porzucenia dziecka dla lania do krwi, prawdziwego obciągania przed kamerami, seksu z kobietą, w dodatku małoletnią.
3. cieszę się, że film oglądałam w domu sama, a nie z kimś w kinie, bo po wyjściu byłabym jak zombie, które nie wiedziałoby co się dzieje wokół niego, bo ciągle miałoby w głowie te pieprzone sceny...
4. abstrahując od tego wszystkiego, nie wiem i chyba nie chcę wiedzieć, co przeszedł/widział w życiu Lars von Trier, ale to jest jego kolejny film, w którym o mały włos dziecko nie wypadło by z okna zostawione samo przez rodziców. Z tego, co pamiętam w "Antychryście" - it just did.

Pomimo tego całego okropieństwa, równie dużego, co w jego wyżej wspomnianym filmie, to jest produkcja ukazująca uzależnienie, od środka, tak dobrze jak "Requiem dla snu" - tyle, że bardziej dobitnie i na dłużej pozostanie w głowie.