Wes Craven na początku lat 90 zaczął marzyć o spokojnej posadzie w telewizji. Być może chciał zrealizować wielosezonowy serial i nie martwić się już produkcjami filmowymi. Całe szczęście mu się nie udało, bo być może nie doszłaby do skutku realizacja genialnego "Krzyku". Jakkolwiek by na to jednak nie parzyć, zarówno "Nocne wizje" jak i fatalny "Bar widmo" (1992) skończyły nadawanie bardzo szybko. W tym wypadku po podwójnym, pilotowym odcinku, który składa się na opisywany film.

"Nocne wizje" to thriller o parze nietypowych śledczych. Thomas Mackey jest gliną-alkoholikiem, stosującym agresywne metody działania (bicie przesłuchiwanych i grożenie... przełożonym). Saly Powers to psycholog ze zdolnościami nadnaturalnymi. Ten duet na początku będzie oczywiście się ze sobą sprzeczać, by koniec końców połączyć siły w walce z sadystycznym mordercą kobiet.

Ciężko nazwać tę produkcję udaną. Mamy wszakże masę schematów, dziwacznego humoru (Mackey non stop coś niechcący demoluje, albo łamie prawo), mało ciekawą intrygę (ot, choćby ofiary morderstw tworzą na mapie kształt i stąd wiemy gdzie zabójca uderzy następnym razem). Muszę jednak przyznać, że kupił mnie ten epizod. Choćby przez wzgląd na chemię między postaciami. Widać, że para głównych bohaterów autentycznie złapała dobrą relację na planie i miło oglądać jak tak przeciwieństwa się przyciągają. Do tego jak na telewizyjną produkcję, jest ona nieźle zagrana.

Craven w pilocie nigdzie się nie spieszył. Zadbał o wypełnienie pobocznych wątków, zbudował portrety postaci, które w przyszłości miały być rozwinięte, postarał się by bohaterka grana przez Loryn Locklin wciąż zmieniała kreacje (jej umiejętności polegają na wczuwanie się w rolę ofiar, toteż często przyjmuje też ich osobowość). To nie są wielkie zalety biorąc pod uwagę marność intrygi i totalny brak napięcia. Jednak starczyły bym ja został kupiony. Resztę ostrzegam, że więcej tu smaczków, niż porządnej fabuły, ale szczerze mówię, gdyby z tego wyszedł serial, oglądałbym go.