Film składa się z czterech niezależnych nowel.
Pierwsza – „Nie otwieraj drzwi” (8/10) może stanowić senny koszmar matki, która decyduje się na ryzyko pozwalając, aby jej dzieci samotnie oczekiwały na jej powrót w pustym mieszkaniu w późny, zimowy wieczór.

Druga – „Lot bez końca” (8/10) to ostrzeżenie dla stewardes. Zwłaszcza takich, które obsługują przelot samolotu służącego policji za środek transportu dla seryjnego mordercy.

Trzecia – „Tajemny przepis” (4/10) sprawi, że każda „panna młoda” po jej obejrzeniu zacznie się baczniej przyglądać wybrankowi, z którym zamierza dzielić życie (wg mnie najsłabsza spośród opowiedzianych historii).

Czwarta – „Ambulans” (8/10) – to przestroga dla załóg karetek. Zwłaszcza takich, które decydują się zabrać na pokład poszkodowanych w rejonie, gdzie grasuje horda… nie, nie napiszę czego, aby nie psuć Wam przyjemności z oglądania.

Ogólnie film zyskał by nawet może i wyższą ocenę z mojej strony, gdyby nie trzecia z nowel, ukazująca rywalizację dwóch sióstr o względy bogatego „pana młodego”. Jak dla mnie naiwna, niedopracowana, momentami wręcz nielogiczna i dość słabo zagrana – ale wszystko to rzecz gustu. Dla mnie wypadło mocno blado, możliwe że innym przypadnie do gustu.
Trochę w odbiorze całości przeszkadzały mi także niedopowiedzenia charakteryzujące część z prezentowanych historii, czy to, że niektóre z opowieści sprawiały wrażenie urwanych tuż przed finałem. Możliwe jednak, że problem nie tkwi w filmie a we mnie - może po prostu za dużo oglądam amerykańskiego kina, w którym wszystko musi być łopatologicznie wyłożone od początku do końca (inaczej amerykańskiemu producentowi filmu sen spędzała by z powiek myśl, że widownia nie dopisze, bo w eter pójdzie fama, iż film jest niezrozumiały i pieniążki na bilet nie zostaną wydane w dostatecznej ilości).

Dlaczego zachęcam do obejrzenia tego koreańskiego horroru?
Nawet nie ze względu na niezłą grę aktorów i nienajgorszy (choć niekoniecznie wyrafinowany scenariusz).
Atutem filmu jest – wg mnie – klimat. Sposób filmowania ciasnych korytarzy, wnętrz wind, przedziału pasażerskiego samolotu, czy wnętrza ambulansu… Na przemian w mroku, czy niepokojące ciemności, w którą widz wpatruje się instynktownie czując, że zaraz coś z niej wypryśnie i przestraszy cię w stopniu na tyle silnym, aby dostarczyć ci tej dawki ukłucia… dreszczyku, której wymagasz i oczekujesz po filmie mającym straszyć.
Jest w filmie jakiś niepokój udzielający się widzowi – niepokój i oczekiwanie przewijający się w wielu ujęciach - nawet na długo przed sceną, w której rzeczywiście coś się „wydarza”.
Mamy też w filmie kilka ujęć nagłych, podczas oglądania których lekko podskoczyłem, ale to nic w porównaniu z innym uczuciem, jakiego doświadczyłem w czasie oglądania a które to uczucie zawsze lubię, gdy zasiadam do oglądania horroru.
Mam na myśli… uczucie napięcia… oczekiwania… niepokoju - wkradające się podczas scen, w których pozornie jeszcze nic się nie dzieje, ale atmosfera powoli już gęstnieje uświadamiając nam, że za chwilę coś nastąpi. Coś się wydarzy… Coś wkroczy na scenę i nas przestraszy.
Uważam, że – nawet jeśli twórcom filmu nie do końca w pełni udało się rzeczone napięcie wytworzyć (przynajmniej nie we wszystkich nowelach w równie silnym stopniu) to jednak starali się i byli bliscy sukcesu.
Kończąc mam nadzieję na „zaliczenie części drugiej”, która jak widzę jest już dostępna i którą postaram się na pewno obejrzeć.