Wedle aktualnej rachuby Kepler-209 jest oddalony od Ziemi o prawie 1900 lat świetlnych. W obie strony to już niemal 4000 ly. Przybysze z Keplera ponoć podróżowali do Ziemi 15-20 ziemskich lat. Jakim poziomem techniki musiałaby dysponować kolonia na Keplerze, żeby organizować tego typu misje? Nie wiadomo, ciszej nad tą trumną. Już kilkanaście sekund po rozpoczęciu seansu widać, że jesteśmy w głębokiej... wodzie. Astronauci (słownie: troje) przemierzywszy bezpiecznie tysiące lat świetlnych, wodują w kapsule z połowy lat 60. XX w. Hamują aerodynamicznie, po czym system odrzuca osłonę termiczną i odpala spadochrony. Okazuje się jednak, że i ten archaiczny sposób zawodzi. W całości dociera tylko Blake, uprzednio ryzykując życie, by ratować tonącego kolegę, któremu zacięły się pasy bezpieczeństwa (sic!). Kończą ubabrani w mule, prychając słoną wodą, gdy ciało ich koleżanki urozmaica monotonny krajobraz. Szło to dużo sprawniej w ramach pierwszych misji orbitalnych i księżycowych. Gubiąc się we mgle, astronautka wie, że aby wrócić do kapsuły musi pokonać jeszcze 2 km. Skąd to wie? Zapewne ma urządzenie namierzające, śledzące sygnał emitowany przez nadajnik kapsuły, podający koordynaty. Niestety, tutaj to tak nie działa, zatem kolega musi ją wspomóc i wystrzelić rakietę sygnałową. Jakim trzeba być kasztanem, żeby kosztem niewyobrażalnych nakładów energetycznych i materiałowych, zorganizować dwie załogowe wyprawy zwiadowcze na planetę odległą o 2000 ly, tylko po to, by sprawdzić, czy warunki w ogóle pozwalają na bezpieczne lądowanie? Przybysze obawiają się zbyt wysokiego poziomu radiacji. Serio? A gdyby był zbyt wysoki, to co? Jak planowali powrót? To tak, jakby np. posłać załogową misję na Wenus, tylko po to, żeby stwierdzić, że coś musiało pójść nie tak, skoro astronauci nie dają znaku życia. Co wtedy? Oczywiście organizujemy kolejną, może tym razem się uda. Pewnie, kto by tam słał automaty - szkoda czasu i nakładów. Tuż po lądowaniu przybysze zostają zaatakowani przez tubylców zbrojnych w dzidy i łuki - a to pech, prawdziwie kosmiczny niefart. Tak właśnie twórcy pojmują techniczne aspekty wypraw międzygwiezdnych. Reszta to już jedynie konsekwencje konstytuujących fabułę farmazonów. No tak, ale skoro Scott może bezwstydnie majstrować podobne brednie, to czym się przejmować.