O świcie i przed zmierzchem

Kazimierz Karabasz, reżyser, pedagog, twórca "polskiej szkoły dokumentu" ostatnimi laty rzadko zabiera głos na srebrnym ekranie. Ale mimo to, albo właśnie dlatego, każda Jego wypowiedź jest tak ważna, tak istotna dla dalszego rozwoju tego rodzaju filmowej sztuki. Nie jest inaczej ze zrealizowanym w dziesięciolecie odzyskania przez PolskęKazimierz Karabasz, reżyser, pedagog, twórca "polskiej szkoły dokumentu" ostatnimi laty rzadko zabiera głos na srebrnym ekranie. Ale mimo to, albo właśnie dlatego, każda Jego wypowiedź jest tak ważna, tak istotna dla dalszego rozwoju tego rodzaju filmowej sztuki. Nie jest inaczej ze zrealizowanym w dziesięciolecie odzyskania przez Polskę niepodległości obrazem "O świcie i przed zmierzchem”. Wspólnie ze Zbigniewem Wichłaczem podejmują próbę filmowego podsumowania pierwszego dziesięciolecia. Okresu gwałtownych przemian nie tylko gospodarczych, ale też tych najtrudniejszych do obserwacji, zmian w warstwie mentalnej, emocjonalnej i intelektualnej. Możemy przyjrzeć się dwóm generacjom Polaków. Dopiero wchodzących w życie, i tych którzy już prawie od nas odchodzą. Maturzysta i Emeryt. Tacy, pozornie zwykli, pasażerowie pociągu. Pociągu Polska. Twórca przygląda im się wnikliwie. Cierpliwie słucha. Film kończy się cytatem z wiersza Tadeusza Różewicza; "… coś się skończyło nic się nie chce zacząć może się już zaczęło?". No właśnie. Może? więcej