Kolejna opowieść na motywach szekspirowskiego dramatu o zdradzie, zazdrości i nieufności, która została przeniesiona do amerykańskiej szkoły średniej w obecnych czasach. Ciemnoskóry Odin (współczesny Otello) jest najlepszym graczem w koszaykówkę i umawia się z najładniejszą dziewczyną w szkole - Desi. Jego kolega z drużyny - zazdrosny o umiejętności Odina i jego dziewczynę - Hugo, stara się go przekonać o niewierności Desi...Uwspółcześniona wersja szekspirowskiego dzieła faktycznie przedstawia historię o uczuciu zazdrości i zwątpienia. Oba te uczucia niszczą, powodują klęskę głównych bohaterów.
Miłość zakłucona jest przez podstępnego, wrednego, obrzydliwego i sprytnego Hugo Gouldinga, który wmawia Odinowi, że jego ukochana Desi romansuje z innym, co oczywiście, jest "bujdą na resorach". W końcu Odin morduje (a konkretnie dusi w sypialni) swą ukochaną, a zaraz po tym dowiaduje się o jej niesplamionej niczym wierności i popełnia samobójstwo.
W wizji reżysera Tima Blake'a Nelsona hieratycznej tragedii losu ustąpił miejsca kryminał. Ustąpił jednak na tyle, że opowieść zgubiła gdzieś zwykłą ludzką prawdę. W oprawie twórca filmu opowiada o odwiecznej walce dobra i zła, dnia i nocy, niewinności i zdrady. Czarują widza obrazami, ale z inscenizacji wieje dziwnym chłodem, obojętnością na ludzką tragedię. Postaci ujęte w papierowy sposób rzadko są w stanie poruszyć widza. W namiętnym dramacie aktorskich środków, rezerwa w zachowaniu młodych bohaterów sprawdzaja się w znacznie mniejszym stopniu niż w zastygłym oczekiwaniu na finał. Zabrakło choć jednego westchnienia, którym złamałaby ona frazę błagalnej modlitwy Desi Brable,brakuje plastycznych znaków. Chociaż w zasadzie reżyser udowodnił, że możliwy jest film będący zwierciadłem czasu i ludzkich namiętności.
Od pierwszych scen filmu czuje się nadciągającą katastrofę. Wszyscy bohaterowie tej opowieści będą w końcu przegrani: i Odin, który będzie musiał dokonać poważnych wyborów i pozostać w zgodzie ze swoim sumieniem, i wyrachowany zawodnik stosujący sterydy Hugo, który marnie skończy, i jego ojciec -trener koszykarskiej drużyny-Coach Duke Goulding (gra go MARTIN SHEEN), skazana wymuszony sukces, i Michael Cassio(ANDREW KEEGAN),i Desi Brable,i Emily(RAIN PHOENIX, starsza siostra Joaquina Phoenixa). Twórcy filmu dopisali kolejne epilogi, i to wcale nie tak oczywiste i jednoznaczne.
Zbyt wielu młodych wykonawców ról nie sprostało swoim zadaniom. Przereklamowany kalifornijski aktor młodego pokolenia JOSH HARTNETT jako Hugo Goulding /odpowiednik szekspirowskiego Jago/ nie wydaje się świadomy swojej diabolicznej postaci, widać,że ta rola jemu nie "leży". Lecz największy zawód sprawił jednak wykonawca tytułowej roli -MEKHI PHIFER; zbyt mocno zżył się ze szklanym ekranem jako Dr. Gregory Pratt w serialu "Ostry dyżur", by teraz wziąć na siebie słynną rolę Otella /tutaj Odina James/ i wyrazić ją współcześnie, zabrakło doświadczenia i przemyślenia. Smutny przypadek czarnoskórego aktora, który może i ma pewne uzdolnienia aktorskie (jest laureatem nagrody Rising Star'2002 na American Black Film Festival w South Beach na Floridzie/, ale o scenicznej osobowości czy temperamencie nie ma mowy. Jedynie młodziutka JULIA STILES jako Desi Brable stworzyła kreację dramatycznej miary. łączy swą niewinność z ekspresją słowa. Dramatyczna, impulsywna muzyka kanadyjskiego kompozytora Jeffa Danna brzmi na dobrym poziomie i odpowiada treści filmu, nabiera czasem życia i kolorów, na przekór przegadanym dialogom Brad'a Kaaji.
Tim Blake Nelson po udanych dziełach-"Oko Boga"(1997) i "Kansas"(1998)-zapragnął przenieść w wiek XXI tragedię zdrady, zazdrości, podejrzeń i zbrodni. I zrobił to w zasadzie dość rzetelnie. Ten aktor, scenarzysta, reżyser i producent filmowy z Oklahomy, zna się dosyć dobrze na Szekspirze; zresztą nawet zagrał w uwspółcześnionym udanym filmowym "Hamlecie"Michael'a Almereydy z Ethan'em Hawke w roli tytułowej i...Julią Stiles (jako Ofelia). Doceniono to na festiwalu filmowym w Seattle wręczając Nelsonowi Golden Space Needle Award.