Film za podstawę bierze historię Vandy, która nie może pogodzić się ze stratą byłego męża, który umarł (przeszłość), nienawidząc, w teraźniejszości, obecnego męża (brata bliźniaka zmarłego); stypa? wraz z grupką burżuazyjnych przyjaciół staje się zarzewiem zerwania zasłony obłudy właśnie tej warstwy społecznej;

Pierwszy „właściwy" film de Oliviery utrzymany hest w konwencji surrealistycznej, awangardowej, czarnej komedii (jakże przypomina się tu styl Buñuela), celnie, z potężną dozą ironii (zapętlony motyw marsza weselnego Mendelssohna) , demaskujący burżuazyjną fałszywość. Dosadny w swej dydaktycznej wymowie. Świetne zdjęcia (80% akcji dzieje się w obszernym, acz pustym mimo tego, pałacu), klimat slow cinema.

Doceniam i czuję, że to dobre kino, ale nie porwała mnie tutaj niestety historia głównych bohaterów; warto również dodać, że to pierwsze dzieło z tetralogii tzw. „sfrustrowanej miłości" reżysera.