Z jednej strony bardzo dobrze zrealizowany, z perfekcyjną rolą Rosamund Pike. W sumie nie musiała wymyślać swojej postaci, to ta sama socjopatka jak z Gone Girl. Jednocześnie, podczas seansu czułem nawet nie niepokój a ciągłe obrzydzenie jej czystym złem, wyrachowaniem, fałszem. Zastanawiałem się czy kiedykolwiek oglądałem film, w którym czułem tak głęboką bezsilność i nienawiść do głównego bohatera. No i nie. Nawet Hannibal Lecter, czy Anton Chigurh dali się lubić. Jeśli chodzi o wywoływanie uczuć w widzach to oceniam film na 10/10, tyle że to są skrajnie negatywne uczucia. Nie oglądałem filmu Vegi o pedofilach, ale sądzę, że to podobny mechanizm. Obrzydzenie budzi krzywdzenie osób bezbronnych, którym winniśmy zapewniać pomoc i opiekę. Jestem zagubiony jeśli chodzi o intencje twórców. Z jednej strony wrzucają tropy silnej niezależnej kobiety (oczywiście lesbijki), która w tej prawnej i ekonomicznej dżungli rozkłada na łopatki wszystkich mężczyzn, łącznie z szefem rosyjskiej mafii ale z drugiej strony przecież efekt u widza jest odwrotny. Silne niezależne kobiety ukazane w tym filmie na czele z Pike budzą odrazę, chęć krwi i odwetu, kibicowanie nawet tym pociesznym niezdarnym Ruskim, byleby tylko zapłaciła w kałuży krwi i moczu za swoje zbrodnie. Nie sądzę, żeby taka była intencją twórców. Miała chyba wyjść satyra na kapitalizm a dostaliśmy mowę oskarżeniową wobec silnych, niezależnych kobiet w dzisiejszym świecie. Przedziwny film, ale na pewno warto go obejrzeć, bo bije obuchem w głowę i daje do myślenia.