Trzecia część „Obcego” pod wodzą kolejnego już reżysera nieco namieszała w serii. Niektóre decyzje w zasdzie pozbawiły sensu drugą odsłonę, co w pewnym stopniu drażni. Jeśli jednak zignorować tę kwestię – „Obcy 3” wciąż należy do udanych filmów.

Statek, którym podróżowała Ripley, zostaje wychwycony przez jednostkę kosmicznego więzienia. Wszyscy pozostali pasażerowi zmarli, a jedyna ocalała zmuszona jest do pozostania wśród nieznajomych do czasu przybycia kolejnego transportu żywności. Jednakże na pokładzie uchował się również inny, niepożądany podróżnik… Obcy rośnie, z kolei placówka mająca izolować skazańców, uniemożliwiając ucieczkę, staje się pułapką, w której każdy zostaje narażony na śmierć.

Już na sam start widać, jak odrzucono konkluzje z drugiej części. Bohaterowie nie pasowali do wizji, to zostali wymazani niczym nieistotne trzecioplanowe postaci. Może się to nie podobać, stało się jednak, co stało i trudno. Jest zdecydowanie bardziej klimatycznie niż w poprzedniej odsłonie, znów można poczuć dreszcz strachu na plecach, gdy ksenomorf nieprzewidywalnie wędruje po całym obiekcie. Kosmiczna izolacja znów robi wrażenie, a zamknięta przestrzeń wyłącznie potęguje niepokój widza. Pojawiają się intrygujące wątki poboczne. Społeczność więzienia naprawdę ciekawi, a relacje między kolejnymi stopniami hierarchii sprawnie zostały zobrazowane, co naprawdę robi świetne wrażenie. Dobrze wypada również opowieść więziennego lekarza, a jego postać wydaje się jedną z najlepiej napisanych. Pewien niedosyt pozostawia „prototyp” Bishopa – zdecydowanie zbyt szybko pchnięto finał, przez co historia pozostawia bez odpowiedzi na wiele pytań. Zakończenie odebrać można różnie. Z jednej strony stanowi naturalny rozwój wydarzeń, lecz nie daje przy tym niemal żadnej satysfakcji.

Audiowizualnie utrzymany poziom dwóch poprzednich części, a pod pewnymi względami jest nawet lepiej. Gdy stacja zmienia się w labirynt pełen niebezpieczeństw, robi się naprawdę gorąco, co kadry potrafią naprawdę rewelacyjnie podkreślić. Ekran mieni się pomarańczą, co silnie kontrastuje z zimnokrwistym obcym. Dźwięki skutecznie budzą niepokój, z kolei efekty specjalne potęgują to odczucie. Ksenomorf jeszcze nigdy nie był tak oślizgły, a skutki jego działań prezentują się bardziej przerażająco. Aktorzy się sprawdzają, szczęśliwie żaden z nich nie irytuje niekompetencją. Dzięki temu naprawdę można wczuć się w położenie odgrywanych przez nich bohaterów.

„Obcy 3” budzi we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony nie lubię tak leniwego dezaktualizowania poprzednich wydarzeń, ale trudno uznać ten film za jakkolwiek zły. Przypomina zdecydowanie bardziej pierwszą odsłonę i częściowo właśnie dzięki temu zasługuje na tę samą ocenę. Z mojej strony 8/10.