Od wielu lat jestem zagorzałym widzem i fanem wszelkiej maści horrorów - od brutalnych gore poczynając na paranormalnych kończąc. Bardzo wiele z nich to prawdziwe gnioty, po które już nigdy nie sięgnę, ale wiele z filmów zasługuje na drugi seans.
Przykre jest jednak to, że wiele dobrych i dopracowanych horrorów ma bardzo niskie noty. Będąc na seansie Obecności 2 zrozumiałem dlaczego tak jest. 1/4 osób nieprzerwanie komentuje film (Poczekaj, patrz teraz... jeszcze chwila... A nie mówiłem? itp.) - i nie ogranicza się to do osób z gimnazjum (niskie noty bo film przewidywalny); 1/4 osób się śmieje - zapewne tak reagują na strach ( niskie noty bo film śmieszny); 1/4 osób nie potrafi "wbić" się w film ze względu na osoby ciągle się śmiejące i rozmawiające ( niskie noty za poirytowanie - tym osobom jednak się nie dziwię); 1/4 osób udaje się "wbić" w film i dotrwać w napięciu do samego końca. Tak więc dobre horrory zawsze będą niedoceniane - taki już jest ich paradoks. Natomiast moja nota to 10/10.
Nie rozpisując się zanadto, ocena ta podyktowana jest niesamowitym klimatem jaki wykreował reżyser. Szary, ponury klimat, doskonała ścieżka dźwiękowa (np. Valak theme), przedstawienie Valaka jako zakonnice ( do tej pory widzę jak stoi obok szafy w moim pokoju :) ), gra aktorska na wysokim poziomie ( dodatkowy + dla Very Farmigi, której kobiecość, spokój i pozytywna aura ujęły mnie najbardziej) oraz, nawiązując do tematu mojego posta - miłość. Obecność 2 pokazuje, że pomimo grozy i pozornej potęgi czarna energia jest słaba i poprzez nienawiść zatraca się coraz bardziej. Natomiast miłość, jasna energia, która daje a nie chce nic w zamian, swoim spokojem i współczuciem zawsze jest krok przed czarną energią. Przykładem tego może być ostatnia scena ( puenta filmu), w której widzimy uśmiechniętych Warrenów tańczących do Can't help falling in love - Elvisa.
Majstersztyk, do tej pory się boję i jestem wzruszony.