Jestem świeżo po obejrzeniu filmu i choć fabuła opowiada o umieraniu nie sądziłam, że będę się w pewnych momentach śmiać. Ten film był dla mnie - JAKO KOBIETY - mieszaniną płaczu i śmiechu.
Każdy śmierć przeżywa na swój własny sposób, ale każdego z nas ona czeka. Chociaż Alvin był tak zgryźliwy i niemiły dla Kevina to w głębi duszy bardzo mu współczuł, ciężko mu było zaakceptować fakt, że pomimo tak młodego wieku jego towarzysz opuścił go pierwszy.
Ciekawie ujęty był sposób w jaki pokazano prace osób w tym ośrodku w którym działa się akcja. Powtarzalność pewnych zachowań mogłaby sprawić, że zawód opiekuna w takich miejscach jest nudny(powtarzalność scen z gaszeniem światła, zabiegi pielęgnacyjne)! To jednak głęboko mylące przypuszczenie - trzeba mieć ogromną odporność chcąc podejmować prace w miejscach tego typu.
Uczucie, jakie łączyło Kevina z jego dziewczyna jet doskonałym świadectwem tego, że miłość nie zna granic. Ona pomimo, że znała diagnozę została z nim do samego końca i zapełniała jego czas wszelkimi atrakcjami. Pomyślmy co by było gdyby jej przy nim nie było? Nikt chyba nie chciałby odchodzić w samotności.
Polecam ten film wszystkim tym, którzy choć na chwile zastanawiali się jak ulotne jest życie ludzkie. Śmierć nie patrzy na wiek, może przyjść w każdej chwili.