Można śmiać się z nieśmiertelnego Chucka, jak to mówią niektórzy i według niektórych "tandetnej muzyki". Nie da się jednak ukryć, że do tej pory ze świecą szukać filmu, w którym tak sugestywnie i realistycznie przedstawiono moment porwania samolotu, w moich przekonaniu znacznie lepszy niż w "Lot 93" z 2006 r.

Ciekawe jest aktorstwo głównych czarnych charakterów, proszę zobaczcie jak zachowują się zanim sięgną po broń i zaczną terroryzować pasażerów. Sami się denerwują, ocierają pot z twarzy, doskonale to widać w zbliżeniach kamery. Rozmawiają między sobą po arabsku. Wreszcie przychodzi scena, która do tej pory wywiera na mnie wrażenie. Porywacze szybko opanowują samolot, przejmująca reakcja pasażerów, ich krzyki, niedowierzanie i strach. W pierwszych sekundach jeden z porywaczy uderza stojącą mu na drodze stewardesę, druga rzuca się na niego w akcie desperacji. Jeden z pasażerów próbuje również obezwładnić porywacza, jednak bez skutku. Reżyser dobrze oddał chaos dziejący się na pokładzie samolotu i determinację porywaczy. Wreszcie moment, kiedy główny porywacz puka z pośrednictwem szefowej stewardes do kabiny pilotów i żąda jej otwarcia.

Rozbudowany jest również drugi plan. Poznajemy na lotnisku kilku pasażerów jeszcze przed odlotem feralnym samolotem. To pozwala wczuć się trochę w ich sytuację, ich późniejszy lęk i strach, który także został przedstawiony i zagrany bardzo przekonująco. Ale na lotnisku poznajemy także porywaczy, sprawiających początkowo wrażenie normalnych pasażerów. Co istotne, nie są oni przedstawieni tutaj jednowymiarowo. Już po przeprowadzonej akcji przejęcia samolot, jeden z nich każe usiąść kobiecie w ciąży na przodzie samolotu.Ten sam rozmawia z dziewczynką, mówiąc jej, że miał taką samą, sześcioletnią córkę. Pozwala to przypuszczać, że zginęła. Ale to również moment, kiedy widzimy ludzką twarz porywacza. W tym momencie warto spojrzeć na stojąca za dziewczynką matkę, która pewnie myślała: a może się uda, może się rozmyślą i uwolnią wszystkich pasażerów i wszyscy wrócimy szczęśliwie do domu.

Na pokładzie samolotu jest trzech marines na przepustce. Jeden z nich proponuje obezwładnienie porywaczy,mówiąc - "jest ich tylko dwóch". Drugi się nie zgadza trzeźwo oceniając sytuację, że mogą w każdej chwili wysadzić samolot. To właśnie ta scena jest przykładem bezsilności tych żołnierzy. Każdy ruch z ich strony, zmierzający do obezwładnienia porywaczy, mógł się skończyć strzałami, a tym samym rozhermetyzowaniem kabiny. Czekają więc, i tak jak inni, wypełniają polecenia porywaczy. Porywacze upatrzyli sobie jednego z nich jako kartę przetargową w rozmowach z lotniskiem na którym chcieli wylądować. Mężczyzna jest torturowany na pokładzie samolotu, a gdy na lotnisku pojawia się Oddział Delta, porywacze zabijają go i wyrzucają jego ciało z kołującego samolotu.

Dalsza część filmu to doskonałe kino akcji, co prawda z kilkoma fantastycznymi smaczkami (rakiety przy motocyklach i inne fajerwerki). Film jest dynamiczny,
charakteryzujący się szybką akcją. Oglądałem jako dziecko, bardzo podobała mi się muzyka i gra aktorska Chucka Norrisa i Lee Marvina. Lubię wracać do tego filmu raz na jakiś czas, właśnie ze względu na tę muzykę, klimat i aktorstwo głównych bohaterów.