Świetnie ukazany dramat naukowca teoretyka. Sam nim jestem :) My teoretycy bierzemy zawsze na warsztat WSZYSTKO co tylko jest ciekawe. Ciekawe do wytłumaczenia, do zrozumienia, nawet do POTENCJALNEGO wykorzystania.
Tyle, że to potencjalne wykorzystanie dzieje się tak rzadko, że mało kto z nas patrzy na to jak na coś rzeczywistego, że nasze wyniki naprawdę zainteresują kogoś, kto będzie je chciał wcielić w życie. Bo przecież to co opracowujemy jest tak trudne, że nikomu się nie chce w to wczytywać. No ok, damy chwytliwy temat "pokonamy raka", "zbudujemy bombę", "nakarmimy świat", "uratujemy klimat"... Ale i tak wiemy, że to co robimy to tylko mała, trudna cegiełka. I tak wygląda podejście Oppenheimera. Tylko, że trafia on na czasy i ludzi, którzy są zdeterminowani przekuć teorię w praktykę. Kiedy to się dzieje, i kiedy Oppenheimer dostrzega, że jego czysto marketingowe slogany przekuwane są w śmierć 200 tysięcy Japończyków, następuje przebudzenie. Ok, początkowo próbuje jeszcze to racjonalizować - bilansem zysków i strat - ilu zginie w bombardowaniu, ilu w dalszej wojnie. Ale po użyciu bomby, po sposobie, w jaki tego dokonano - nie ma już wątpliwości, że ludzkość do tej broni nie dojrzała.
Ten dramat obudowany jest dodatkowo bogatą warstwą polityczną - polityki Trumana (zabierzcie mi tą beksę - o Oppenheimerze), konfliktu Oppenheimer-Strauss co do budowy bomby wodorowej. W tym można się chwilami pogubić, stąd zamiast 10/10 dałem 8/10 :)