Byłem pewien, iż projekcję z BD rozłożę sobie na co najmniej dwa seanse, bo przecież trzy godziny to ponad ludzkie możliwości. Pierwsze kadry zdawały się utwierdzać mi w tych planach. Nijak nie rozumiałem tych wszystkich ekscentryzmów Nolana: wedle jakiego klucza niektóre kadry pokazano w czerni i bieli? czemu służyło to nieustanne przeskakiwanie między formatem 16:9 a szerokim ekranem? No i ten tytułowy bohater dziwny jakiś: a to o mało nie truje samego Nielsa Bohra cyjankiem potasu wstrzykniętym do jabłka, a to bezsensownie rzuca szklanymi kieliszkami o ścianę.
Ale stosunkowo szybko wciągnęło mnie. Obejrzałem całość za jednym razem. Co prawda żony nie wciągnęło i ona chwilami przysypiała . . .
Powojenne sekwencje "sądu" nad Oppiem - zbytnio rozciągnięte. Ale wcześniejsze sekwencje pracy nad Manhattanem i nad Trinity wynagrodziły mi to.

Te pożal się Boże rozterki moralne lekko komunizujących intelektualistów: nie użyjmy tej strasznej broni, nie pracujmy nad bronią jeszcze straszniejszą, podzielmy się naszą wiedzą z Sowietami, podpiszmy porozumienie z Sowietami - wszystko może i historyczna prawda, ale z dzisiejszego punktu widzenia i tak irytujące. Słusznie Harry Truman nazywa Oppenheimera beksą.

Spośród znakomitej stawki aktorskiej wyróżnia się zmieniony charakteryzacją Rober Downey Jr.