Obejrzałem go właśnie drugi raz na streamingu (pierwszy był w kinie). Bardzo aktualny film pokazujący dylematy i motywacje ludzi którzy zbudowali pierwszą bombę atomową. Część ludzi nie zdaje sobie sprawy ale obecnie jesteśmy w podobnym punkcie w kontekście sztucznej inteligencji. Powstają pytania czy powinniśmy rozwijać coś co może nas zastąpić, czego nie będziemy rozumieć i czy w ogóle można zatrzymać postęp w rywalizującym ze sobą świecie. Tak jak 100 lat temu, możemy ją zbudować my albo oni i tak jak 100 lat temu nie da się prawdopodobnie tego zatrzymać. Oppenheimer jest jak postać tragiczna z klasycznej tragedii, czego by nie zrobił byłoby źle.
Nolan mógł zrobić film o tym jak Oppenheimer zbudował bombę tylko po co? Idąc na ten film, każdy z nas wiedziałby czym się zakończy. To co lubię u Nolana to że potrafi znaleźć w powszechnie znanych historiach inne, nieodkryte, które w filmie o wydarzeniu które dobrze znamy mimo wszystko nas zaskoczą (podobny manewr zastosował w Dunkierce). Tutaj Nolan pokazał nam Oppenheimera nie tylko jako twórcę bomby (używam słowa twórca jako wygodnego skrótu bo oczywiście tych twórców było wielu a Oppenheimer sam z siebie by oczywiście bomby raczej nie zbudował) ale także jego historię jako człowieka po tym wydarzeniu. I ten kontrast pomiędzy rozterkami Oppenheimera, Einsteina i Bohra a podejściem polityków czy małostkową zemstą za coś co nawet nie było prawdą (obsesja Straussa o to co Oppenheimer powiedział Einsteinowi na jego temat). Dla mnie film bardzo dobry, siedziałem jak wryty po napisach i myślałem o tym co właśnie obejrzałem, o dylematach tamtych ludzi, o tym czy w ogóle mieli wybór, o tym czy to było dobre czy złe i co to w ogóle znaczy, o tym jak często w codziennym życiu opieramy się na emocjach zamiast na faktach lub chowamy urojone krzywdy.