To nie jest film biograficzny, bo nie przedstawia ani całego życia Oppenheimera, ani, w spójny i rzetelny sposób, jego najważniejszej części.
To nie jest film historyczny, bo Projekt Manchatan jest tu potraktowany wyjątkowo powierzchownie i po macoszemu.
Nie jest to film szpiegowski, bo nie ma przedstawionych działań agentów, intrygi, zwrotów akcji.
Nie jest to film polityczny, bo nie ma informacji o zakulisowych przepychankach, próbach sił i stronnictwach. Zupełnie nic o tym co myślało przywództwo cywilne jak i wojskowe.
Na pewno nie jest to film wojenny, bo prawie wszyscy uczestnicy to cywile, którzy mają poziom zorganizowania jak na tureckim bazarze, a nie w bazie wojskowej.
Czym więc jest ten film?
Na pewno zmarnowaną szansą. Duży budżet, świetna obsada, genialna charakteryzacja aktorów do postaci na różnych etapach życia. Jednak fabuły w zasadzie tu brak, bo jakiś pseudo proces, jakieś niesnaski rywala, to kpina jak na tło, na którym jest to budowane. To trochę tak jakbyśmy stali na tle wybuchającego reaktora atomowego, a omawiali temat psującej się sygnalizacji świetlnej. Jest to żenująco niskich lotów. Do tego zburzenie chronologii, by na siłę próbować budować jakąś aurę tajemniczości? Niestety dało to odwrotny efekt, bo ciężko się w ogóle połapać o co chodzi, kto jest kim, co z czego wynika. Ot taka pseudo intelektualna papka.
Tysiąc razy lepszy jest film dokumentalny o Projekcie Manchattan. Znacznie bardziej trzyma w napięciu.