Szczerze powiedziawszy nie umiem jednoznacznie ocenić tego obrazu.

Z jednej strony reżyser serwuje nam metafizyczne kino, gdzie emocje Oppenheimera mają swoją fizyczną projekcję, jego myśli zostały wyrażone obrazem bez użycia narratora, co trzeba przyznać jest imponujące. Jest suspens, nieoczekiwane zwroty akcji.

Tylko ciężko jest to wszystko kupić, mam wrażenie że nie jest to jeden ciąg logiczny a zabieg, który Nolan stosuje od dłuższego czasu, mianowicie nieustanna gra na emocjach, aby widz nie miał szans na analizę. Nadanie zbyt dużego dynamizmu akcji, by koniec końców widz uznał to za genialny scenariusz.

Obraz jest pięknie zmontowany, ujęcia to majstersztyk, warstwa wizualna jest zachwycająca. Tylko co z tego jak na linii fabularnej jest ostrzał z karabinu informacjami istotnymi dla całej integralności obrazu, tak jakby reżyser się bał, że ktoś wytknie mu błędy jeżeli będzie miał szansę dłużej pomyśleć.

No i początek filmu jest męczący, zostajemy wrzuceni na głęboką wodę, będąc bombardowani skrótowcami myślowymi, których sens jest ciężko pojąc na początku a wraz z postępem tracą na znaczeniu. Takie przeintelektualizowane fajerwerki.

Obraz ładny acz ciężki i miejscami trącący pompatycznym kiczem.