Amunicja dum-dum to taka amunicja, gdzie po trafieniu w miękki cel ciśnienie odkształca pocisk i nadaje mu kształt grzybka, dzięki czemu powoduje znacznie większe obrażenia niż pociski z płaszczem. Dlatego już od XIX wieku jest zakazana na mocy konwencji haskiej (w stosunku do ludzi, bo zwierzęta to przecież co innego).

W zeszły piątek oberwałam w głowę pociskiem dum-dum. Tym pociskiem był "Oppenheimer", który pozostawił w mojej głowie atomowego grzybka.

Nie potrafię zrozumieć ciemnej magii tego filmu. Magii, która sprawia, że w trakcie seansu co chwilę przychodzą Ci do głowy pytania, o co ta wrzawa?, a zaraz po seansie myślisz tylko o tym, aby ten film odzobaczyć, całkowicie zapomnieć w rozbłysku chwilowej amnezji i nacieszyć się nim raz jeszcze. To jest pełna polotu gra z oczekiwaniami widzów. Wchodząc do kina, wiesz doskonale, jak powinna wyglądać fabuła tego filmu i tylko czekasz na ten punkt kulimacyjny, gdy [SPOILER] uda się zdetonować bombę atomową. Przecież nie ma nic ważniejszego. Nic ważniejszego nie może się wydarzyć w tej historii. Tymczasem nasz punkt kulminacyjny wypada dokładnie w 2/3 filmu. A co potem?

Potem dzieje się wszystko.

Gdybym miała zawrzeć cały obraz w dwóch słowach, powiedziałabym, że ten film to "karnawał zagłady". Obserwujemy bowiem realizację projektu atomowego jak projektu w korpo, gdzie po udanym eksperymencie cały team świętuje swój sukces, a zaraz po tym sukcesie w mękach i oparzeniach giną setki tysięcy ludzi. Mózg wywraca się na drugą stronę od samego patrzenia i rozumienia. A jest co rozumieć, ponieważ Oppenheimer stawia tak oczywiste pytania, że człowiek staje się wewnętrznie przerażony, dlaczego sobie tych pytań wcześniej nie zadał. Na czele z kluczowym pytaniem: po jakiego grzyba oni zrzucali te atomówki na Hiroszimę i Nagasaki, skoro Niemcy już skapitulowały, a Japonia dogorywała jak pies czekający na dobicie? Odpowiedź na nie jest jeszcze gorsza.

"Oppenheimer" stanowczo jest dla widzów, którzy lubią egzystencjalny namysł nad ludzką kondycją, natomiast niekoniecznie trafi do osób, które gustują we fruwających samochodach, pościgach i strzelankach, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że uznają ten film za zbyt statyczny i przegadany. W "Oppenheimerze" wszystko, co ważne, zawiera się w niedomówieniach i niedosłowności, więc trzeba zbierać jak gołąb te okruszki sensów rozsypanych za słowami, obrazami, bohaterami.

A co się tyczy samej realizacji filmu.... Borze zielony. To jest tak zrobione, że przed próbą nuklearną człowiek wbija palce w fotel od wewnętrznego napięcia, czy im się powiedzie i bomba atomowa na pewno wybuchnie. Bo może jednak nie. Może jakiś kabelek się wypnie i nic z tego nie wyjdzie, nigdy nie będzie Hiroszimy i nie będzie Nagasaki.

Murphy, Damon, Downey jr. to są role oscarowe. Mocno się zdziwię, gdy w przyszłym roku ekipa "Oppenheimera" nie rozbije banku z Oscarami za grę aktorską w tym filmie.

Einstein stwierdził, że Bóg nie gra w kości.
Ale ludzie już tak.