To był zdecydowanie najbardziej wyczekiwany przeze mnie film tego roku. Nagrany na podstawie książki
Kaia Birda i Martina J. Sherwina, w oparciu o biografię ojca bomby atomowej.

Już po zwiastunach potrafiłam stwierdzić, że dostaniemy z pewnością coś godnego uwagi, ogromnego i długiego.

Nie myliłam się.

Mimo iż nie jest to film akcji, a reżyser mocno koncentruje się na emocjach Oppenheimera i dialogach między bohaterami, to trzy godziny mijają zaskakująco szybko.

Akcja nie jest chronologiczna, często zdarzają się przeskoki czasowe. Część scen nagrana jest w czerni i bieli , co pomaga widzowi zorientować się, w jakim miejscu historii aktualnie się znajduje.

Główny bohater jest postacią skomplikowaną, mimo iż stał się postacią bardzo rozpoznawalną to nadal nie jest w stanie zaznać prawdziwego szczęścia. Czasem wnikamy wręcz do jego psychiki, widzimy świat jego oczami, co przypominało mi odrobinę film "Piękny umysł". Ważne są również wyrzuty sumienia, które towarzyszyły efektom jego pracy. I pytanie, co tak naprawdę jest w tym wypadku słusznym wyborem.

Dużą rolę gra tu również muzyka skomponowana przez Ludwiga Göranssona - idealnie podkreślająca napięcie filmu. Niektóre sceny są wyciszone, co sprawia, że jeszcze bardziej sympatyzujemy z postaciami i wczuwamy się w ich rolę.

Nie jest to film akcji większość scen osadzona jest w zamkniętych pokojach. Tak naprawdę to w nich dokonują się najważniejsze dla świata decyzje, zwierane są sojusze, dokonywane niezwykle istotne odkrycia.

Nolan sprawił, że zafascynowałam się fizyką kwantową, chciałabym zagłębić się w ten temat. Niesamowitym jest dla mnie, jak wielkie znaczenie mogą mieć zwykłe obliczenia.

Ocena - 9/10 ✨

https://www.instagram.com/p/CvNLa7HOpIq/?utm_source=ig_web_copy_link&igshid=MzRl ODBiNWFlZA==