Do tej pory wydawało mi się, że nagroda dla najgorszej filmowej adaptacji bezpiecznie
spoczywa w rękach twórców filmowego Dragonball. Ale nie...

Jedyna pozytywna strona mojej przygody z filmem jest taka, że nie byłam na "The Last
Airbender" w kinie. Całe szczęście, bo byłyby to najgorzej wydane pieniądze w moim życiu.
Cholera, nawet te półtorej godziny, które trzeba poświęcić na zapoznanie się z tym tworem to
marnotrawstwo. Poważnie, lepiej siedzieć i gapić się w ścianę przez ten czas, a na pewno
będzie on spędzony bardziej produktywnie.

Abominacja, jaką jest film, boli tym bardziej, że powstała na podstawie naprawdę genialnego
materiału źródłowego - serialowy "Avatar" ma wszystko, czego można sobie życzyć od epickiej
opowieści: świetnie rozwiniętych i wybornie zagranych bohaterów, niesztampową, perfekcyjnie
skonstruowaną, wielowątkową fabułę, dynamiczne sceny walki, piękne krajobrazy,
poruszającą muzykę i humor na wysokim poziomie.

Gdyby chociaż część z tego została przeniesiona na wielki ekran – mógł wyjść z tego film
przynajmniej przeciętny. Nawet po „The Happening” nie spodziewałam się, że Shyamalan
dysponuje tak wybitnym (anty)talentem, żeby odrzeć materiał źródłowy ze wszystkiego, co
czyniło go tak wybitnym. A jednak.

Szczątkowa fabuła, jaką nasz raczy film w większości zrealizowana jest poprzez beznamiętną
narrację (często spoza kadru), co odziera ją z większości dramatyzmu i emocji, a aktorstwo stoi
na poziomie szkolnego przedstawienia, zwłaszcza młodsi aktorzy się kompletnie nie popisali.
Łaskawie pomijam nawet kwestię kompletnej ignorancji w kwestii doboru bohaterów (i ich
kolorów skóry), chociaż efekt był ewidentnie zamierzony. Smutne jest to głównie w kontekście
całości zmian – Shyamalan postanowił praktycznie całkowicie zrezygnować z
dalekowschodniej stylizacji świata, odzierając go jednocześnie z większej części uroku –
świat, który w kreskówce był spójny, barwny i interesujący, w filmie jest kolejnym
nieoryginalnym uniwersum fantasy, spłyconym do bólu.

Nawet wizualna strona – często określana jako jedyna pozytywna strona tworu – moim
zdaniem zawodzi, krajobrazy są sztuczne i odarte ze spójnej stylizacji, komputerowa animacja
– odstaje mocno od poziomu CGI w innych filmach z tego czasu.

Sceny walki są wprost żałosne. Całe „bendowanie” trwa zbyt długo i jest nieefektywne i
nieefektowne. Poważnie, czy nikt nie wpadł na to, żeby zdzielić benderów po głowie łopatą, jak
odstawiają swoje pięciominutowe pseudo-kung-fu-tańce, żeby rzucić jeden kamyk, albo
chlupnąć wodą? Bzdura, że firebenderzy potrzebują źródła ognia zaczyna mieć sens w tym
kontekście, bo ogień to jedyny żywioł, który ma w miarę natychmiastowe działanie i bez tego
widz by się zastanawiał, czemu Fire Nation nie spaliło jeszcze całego świata do gołej ziemi.

Porównania do serialu można ciągnąć jeszcze długo, udowadniając na każdym kroku jak
wielka przepaść dzieli adaptację od oryginału, ale nie wiem, czy to jest potrzebne – bo film nie
broni się nawet jako samodzielne dzieło. Głównie dlatego, że zaniedbano podstawową w tego
typu filmach rzecz – stworzenie nici sympatii między bohaterami a widzem. Nie obchodziło
mnie kompletnie, co się dzieje z postaciami, bo czuć cały czas, że to nie są ludzie z krwi i kości,
a wydmuszki, służące do tłumaczenia zawiłości fabuły.

Jeżeli ktoś nie widział tego filmu, a ma zamiar, to polecam obejrzeć w zamian jakiś odcinek „M
jak Miłość”, tam bohaterowie i świat wydają się bardziej wiarygodne.