Nie łudźmy się... jest to obraz, który „kupi” tylko niewielu widzów. Widzów ze specyficzną kinową wrażliwością. Nie lepszą czy gorszą, po prostu specyficzną. Nie każdemu przypadnie do gustu dzieło, które jedyne co oferuje to powolne, okraszone wyrazistym ziarnem, czarno-białe obrazy surrealistycznych monumentów i narrację Tildy Swinton, będącą głosem z przyszłości oddalonej od nas o 2 miliardy lat. Ja jednak jestem zauroczony przepięknymi zdjęciami, nastrojową ścieżką dźwiękową i interesującą (jeśli tak to można nazwać) opowieścią. Jeden z najciekawszych, najbardziej klimatycznych obrazów, jakie widziałem w ostatnich latach.