Podczas pierwszej wojny światowej dwaj panowie kupują dom w górach, urządzają tam
pensjonat, potrosze sanatorium. Przybywają kuracjusze z różnych krajów - szukają tam
ucieczki przed klęską , która grozi Europie. Ale dom okazuje się azylem złudnym.

W czasach pierwszej wojny światowej pewien adwokat i lekarz kupują stary dom w górach. Urządzają w nim pensjonat, po trosze elegancki hotel, po trosze sanatorium dla ludzi o skołatanych nerwach, ale także dla chorych na płuca. Większość kuracjuszy - a są to obywatele całej Europy, Francuzi, Włosi, Anglicy, Szwajcarzy, Polacy - wymyśla sobie fałszywą tożsamość. Każdy chce uchodzić za kogoś innego niż jest w rzeczywistości, każdy marzy o życiu, którego nigdy nie zaznał. W tym dziwnym miejscu, położonym wysoko w górach, hotelowe luksusy i piękno krajobrazów są fasadą, za którą kryje się wielki duchowy zamęt: nieznośna samotność bohaterów, ich wyłącznie cielesne związki, zdrady, niedorzeczne śmierci bądź zamierzone morderstwa, grabież uczuć. Wszystko to sprawia, że kruszeją konwenanse i w tej właśnie "komedii ludzkiej" jawi się nam prawdziwa natura i dwoistość każdej z tych ludzkich istot . . .
[filmpolski.pl]

Urodzony w rodzinie irlandzkiego emigranta, w dzieciństwie często zmieniał miejsce zamieszkania. W wieku lat szesnastu został wysłany do szkoły wojskowej, skąd wydalono go za niesubordynację. W 1943 r. dziewiętnastoletni Brando przyjechał do Nowego Jorku i zapisał się na warsztaty aktorskie Stelli Adler - uczennicy samego twórcy Metody - Konstantina Stanisławskiego. Marlon kontynuował naukę w Actors Studio Lee Strasberga. Zadebiutował na Brodwayu w 1944 r. sztuką I Remamber Mama, która szła w teatrze przez dwa lata. Brando został zauważony przez krytyków i posypały się propozycje następnych ról. Jedną z nich była postać Stanleya Kowalskiego w Tramwaju zwanym pożądaniem - sztuce Tennesse Williamsa, która utorowała Marlonowi drogę do Hollywood.

Na wielkim ekranie Brando zadebiutował w 1950 r. filmem Pokłosie wojny Freda Zinnemanna, gdzie zagrał kalekę wojennego. Do roli przygotowywał się zgodnie z regułami Metody spędzając miesiąc w szpitalu dla weteranów. W 1951 r. Elia Kazan postanowił zekranizować reżyserowany przez siebie na Broadwayu Tramwaj zwany pożądaniem. Film, podobnie jak inscenizacja, okazał się ogromnym sukcesem i przyniósł Brando nominacją do Oscara dla najlepszego aktora. Elia Kazan wyreżyserował jeszcze dwa filmy z Marlonem Brando w roli głównej: Viva Zapata! (1952) i Na nabrzeżach (1954). Za Viva Zapata! Brando otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu w Cannes w 1952 r. oraz nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej. Jednak prawdziwy deszcz nagród spłynął na Marlona Brando za rolę Terry Malloya w "Na nabrzeżach". Aktor otrzymał Oskara za najlepszą rolę męską (po trzech nominacjach - w 1951, 1952 i 1953) oraz nagrody aktorskie krytyków nowojorskich, Brytyjskiej Akademii Filmowej i jury festiwalu w Cannes w 1954 r.
W głośnym filmie Dziki (1953) Laszlo Benedeka Brando, w skórzanej kurtce przywódcy motocyklowego gangu, stworzył kreację, która przeszła do historii kina i stała się symbolem dla rzeszy młodych buntowników. W 1953 r. Marlon Brando zagrał też Marka Antoniusza w hollywoodzkiej superprodukcji Juliusz Cezar Josepha L. Mankiewicza. U tego samego reżysera zagrał w komedii muzycznej Faceci i laleczki (1955) wraz z Frankiem Sinatrą. W 1955 r. Brando otrzymał Golden Globe Award jako Ulubieniec światowego kina. Rok później - za film Sayonara (1957) Joshua Logana otrzymał kolejną nominacją do Oskara. W Młodych Lwach (1958) Edwarda Dmytryka Marlon Brando wystąpił wraz z innym gwiazdorem swego pokolenia - Montgomery Cliftem.

W roku 1960 Brando stanął po drugiej stronie kamery reżyserując western Dwa oblicza zemsty, w którym zagrał główną rolę. Film poniósł finansowe fiasko, podobnie jak kilka innych produkcji filmowych lat 60. z udziałem Brando. Należą do nich Bunt na Bounty (1962) Lewisa Milestona, Wstrętny Amerykanin (1963) Georga Englunda oraz Hrabina z Hongkongu (1967) w reżyserii słynnego komika Charlesa Chaplina. Więcej szcześcia miał Brando z francusko-włoskim filmem Queimada (1969) Gillo Pontecorvo, w którym zagrał XIX-wiecznego brytyjskiego agenta wysłanego na karaibską wysepkę by stłumić rewoltę niewolników. Jest to ulubiona film Brando z jego udziałem. Sporym uznaniem, zwłaszcza w Europie, cieszył się film Obława (1964) Arthura Penna z Brando w roli szeryfa Caldera ścigającego Bubbera Reevesa - Roberta Redforda.

Prawdziwy renesans popularności Marlona Brando przypada na lata 70., kiedy to aktor wystąpił w trzech głośnych filmach: Ojcu chrzestnym (1971) i Czasie Apokalipsy (1979) Francisa Forda Coppoli oraz w Ostatnim tangu w Paryżu (1976) Bernardo Bertolucciego. Za rolę mafioso Don Vito Corleone w Ojcu chrzestnym Brando otrzymał drugiego w karierze Oscara. Na ceremonii rozdania nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej w 1973 r. sensację wywołała Indianka Sacheen Littlefeather, która w imieniu Brando odmówiła przyjęcia statuetki i zaatakowała postępowanie rządu Stanów Zjednoczonych wobec rdzennych Amerykanów. Wiele kontrowersji wzbudziły pokazy Ostatniego tanga w Paryżu - filmu, za który Brando, grający wdowca uwikłanego w erotyczny związek z młodą Francuzką, po raz siódmy zdobył nominację dla najlepszego aktora. Mroczna postać majora Kurtza w Czasie Apokalipsy - opartym na Jądrze ciemności Josepha Conrada - uczyniła z Marlona Brando legendę za życia. Inne filmy z lat 70. z udziałem Brando to: Przełomy Missouri (1976) Arthura Penna, gdzie aktor wystąpił wraz z Jackiem Nicholsonem, oraz Superman - komercyjny hit Richarda Donnera.

W latach 80. Marlon Brando pojawił się na ekranach tylko dwa razy. W filmie Formuła (1980) Johna Avildsena wystąpił jedynie w trzech scenach. W Porze jałowej bieli (1989) Euzhana Palcy Brando - jako prokurator walczący z apartheidem - zdobył kolejną nominacją do Oscara, tym razem w kategorii najlepszego aktora drugoplanowego. W 1990 r. Marlon Brando sparodiował własną rolę Don Vito Corleone w komedii Andrew Bergmana Nowicjusz. Dwa lata później aktor pojawił się w Kolumbie odkrywcy (1992) Johna Glena, w roli hiszpańskiego inkwizytora. W 1995 r. Brando zagrał psychiatrę Jacka Micklera u boku Johnniego Deppa w Don Juanie DeMarco Jeremy Levena, a rok później - demonicznego naukowca W Wyspie Doktora Moreau (1996) Johna Frankenheimera. Z Johnnym Deppem reżyserem - debiutantem Marlon Brando spotkał się na planie filmu The Brave (1997).

W roku 2001 oczekiwana jest premiera kolejnego filmu z udziałem Brando - Autumn of the Patriarch wg powieści Gabriela Garcii Marqueza, reżyserowanego przez innego aktora - Seana Penna.

Od wiosny 1965 r. Marlon Brando posiada własną firmę producencką, nazwaną na cześć jego matki Pennebaker Productions. W październiku 1997 r. brytyjski magazyn Empire opublikował listę stu gwiazd filmowych wszechczasów, na której Brando znalazł się na miejscu 13. Jest on jednym z pierwszych aktorów konsekwentnie stosujących metodę Stanisławskiego na ekranie. Jego śladem podążyły całe pokolenia adeptów sztuki filmowej, z Jamesem Deanem i Robertem De Niro na czele.

Prywatnie Marlon Brando należy do najbarwniejszych postaci amerykańskiego świata filmowego. Oficjalnie był żonaty dwa razy, oba małżeństwa zakończyły się rozwodami. W 1957 r. poślubił brytyjską aktorkę hinduskiego pochodzenia - Annę Kashfi, z którą ma syna Christiana. W 1960 r. ożenił się z meksykańską aktorką Movitą Castenadą, matką jego dwojga dzieci: Miko i Rebecki. Na planie Buntu na Bounty poznał tahitańską aktorkę Teritę Teripaię - swą partnerkę życiową od rozwodu z Movitą w 1962 roku.

Podczas zdjęć na Tahiti Brando odkrył, a trzy lata później zakupił archipelag sześćdziesięciu wysepek - atol Tetiaroa. Aktor mieszka tam do dnia dzisiejszego. Ze związku z Taritą narodzili się Simon Tehotu i Cheyenne, która popełniła samobójstwo po zamordowaniu jej narzeczonego przez przyrodniego brata - Christiana. Ze związków z innymi kobietami Brando ma jeszcze dwie córki: Mayę i Ninnę. Znany jest z niechęci do udzielania wywiadów na temat aktorstwa, filmów, czy swojego życia prywatnego. Woli wypowiadać się na temat doniosłych kwestii społecznych, którym poświęca wiele czasu i uwagi. Brando aktywnie walczył z dyskryminacją Murzynów i Indian, występował przeciwko karze śmierci, fanatyzmowi i naruszaniu praw jednostki. Zabiegał o dotacje dla terenów słabo rozwiniętych gospodarczo, często angażuje się w akcje na rzecz ochrony środowiska. Aktor niechętnie przebywa w Hollywood, do którego ma bardzo negatywny stosunek. Sam twierdzi, iż trzymają go tam jedynie pieniądze.