Kiedy kilka lat temu zobaczyłem pierwszą cześć filmu Final Destination pomyślałem sobie "ale żenada". Obejrzenie drugiej cześci tego filmu utwierdziło mnie w tym przekonaniu. Trzecia część została nakręcona chyba tylko po to, aby pokazać głupote... producentów, że zdecydowali się dalej ciągnąć ten szajs....albo moją, że dałem się naciągnąć na bilet do kina.
Film ogólnie bardzo mi się podobał - po pierwszych jakże wciągających i realistycznych scenach z rollercoasterem zacząłem się naprawde bać - bać o to, że umrę ze śmiechu na sali ( cóż by to była za haniebna śmierć ). Ludzie z przodu odwracali sie i patrzeli jak na idiote, byc moze mieli racje. Poprostu nie mogłem się powstrzymać patrząc na drastyczne, kolorowe (z przewagą czerwieni ) sceny śmierci, wsłuchując się w zapierające dech w piersi dialogi i dochodząc do wniosku, że ulubioną liczbą śmierci jest 180. Nie chce dożyć tego wieku, bo czuje że coś złego mnie spotka.
Oczywiscie, film się kończył...napisami, przed którymi niestety scenarzyści zabili oprócz wszystkich bohaterów małego szczurka i zniszczyli pociąg, który mogli spokojnie oddać nam polakom, chociaż i u nas by go też zniszczyli, jak nie kibice po meczu, to napewno znalazła by się jakaś pani w VW Polo która by nie oszukała swojego przeznaczenia i skonczyła pod tym pociągiem.
Ogólnie film oceniam bardzo dobrze, naprawde niebalanla komedia, ale jeżeli ktoś obiektywny chce sie przestraszyc, to nie ma na tym filmie nic do szukania.
Mi się udało oszukać moje przeznaczenie, miałem wizje że eksploduje mi brzuch na sali kinowej, ale uratowała mnie koleżanka, która zajęła mnie czipsami i opanowałem swój śmiech - co zapewne uratowało mi życie... na ile ? Zobaczymy... mam nadzieje że nie będzie czwartej części.

T.B.