Zgadzam się w 99% z powyższym opisem. Aż sama się sobie dziwię, że chcę do tego filmu wracać (i oglądałam już 3 razy), pomimo niedosytu pewnych scen. Aż się prosiło o słowną konfrontację Anny z Natalią, trochę może naiwnych i patetycznych ale koniecznych w takiej sytuacji słów w stylu "i tak zawsze będziesz moją córką". Niestety polskie produkcje mają to do siebie, że emocje próbują przekazać głównie mimiką aktorów, są niedomówione co nie zawsze jest synonimem artyzmu.Poza tym osoba Natalii była dla mnie mało wiarygodna z jeszcze jednego powodu. Chodzi mi o scenę, w której wrażliwa, delikatna dziewczyna w sposób pełen tupetu, wręcz bezczelny wymienia zdjęcia w rodzinnym drzewie genealogicznym. Cos mi nie gra, to chyba tak nie działa. Co do odebrania faceta... hmmm... tutaj jej zachowanie jakoś bardziej jestem w stanie zrozumieć, nawet jeśli nie pochwalam.

Podczas oglądania filmu niejednokrotnie (i zupełnie podświadomie) pojawiało się w mojej głowie porównanie jak wyglądałaby dana scena w kinie amerykańskim. Podejrzewam, że z korzyścią dla widza, przynajmniej tego przeciętnego, którego wzruszają filmy w stylu "Zielona mila". No i obowiązkowo pojawiłoby się podsumowanie "w latach ?-tych na skutek pomyłek lekarskich w polskich szpitalach doszło do ? podmian dzieci. Jednak w ostatnich latach rząd wprowadził szereg procedur mających na celu zapobieganie takim sytuacjom" . Ale nie, to nie Ameryka:)))