Pewnie powtórzę to co inni mówili, ale po obejrzeniu wczoraj Pacific Rim na telewizorze(!) Godzilla 2014, którą widziałem w kinie, strasznie straciła w moich oczach.

W Pacific Rim postaci da się lubić. Główny bohater zachowuje się na luzie. Po prostu jak zwykły chłopak z sąsiedztwa, z którym mógłbym się utożsamić. Żołnierz z Godzilli niczym nie ujmuje. Mimo szczytnych celów i pobudek, które nimi kierują, wydaje się bez życia. Pusty w swoich poczynaniach. Jedyną postacią, na której mi zależało był Bryan Cranstron, który wykorkował na początku filmu.

Poza tym fabuła. Tą z Pacific Rim na pewno zapamiętam (nie dlatego, że jest prosta jak metr sznura, ale nie jest toporna, nie upycha na siłę patriotyzmu amerykańskiego, jak w Godzilli, której pochodzenie jest japońskie), natomiast ta z Godzilli niczym nie urzekła. Na siłę wciśnięty wątek tego żołnierza, na którego bardziej wyebane nie mógłym mieć.

Jak idę na film o, jak ktoś to ładnie opowiedział, robotach naparzających wielkie potwory, to głównie to chcę widzieć. Postacie ludzkie mają ciągnąć fabułę do przodu, a przy tym wzbudzać sympatię. Mają spajać całość, by te walki totalnie nie odmóżdżały. I nie chcę w takich filmach pompatycznych wątków, romansów jak z Mody na sukces czy zagadek jak w CSI.

Polecam Pacific Rim wszystkim, którzy chcą spędzić wieczorek z lekkim filmem, robiącym wrażenie wizualne i muzyczne (główny motym - GENIALNY!!!). A Ci, którzy mają kij w tyłku niech nawet nie podchodzą.

Tyle ode mnie.