W "Palaczu" nie ma ani jednej pozytywnej rzeczy nie licząc niewinności małych dziewczynek, które na początku filmu przychodzą popatrzeć na ogień.

Chcę zacząć od ścieżki dźwiękowej. Wspaniale tworzy ona klimat filmu. Myślę, że muzyka miała za zadanie pokazać widzowi z bardzo bliska monotonność życia palacza, sprawić, by naprawdę poczuł beznadzieję ukazanej sytuacji. Bohater Związku Radzieckiego nie doświadcza żadnych radości, w kółko dzieje się u niego to samo jak w zapętlonej składance. Jego jedynym zajęciem poza pracą jest pisanie opowiadania, czasem odwiedza go córka, lecz te odwiedziny też nie są szczęśliwe.
Dobór piosenek był według mnie niestandardowy, aczkolwiek udany. Rytmy miłe dla ucha (Bałabanow był melomanem i muzyka z jego filmów zawsze jest dobra). Mimo to, w połączeniu z obrazem ścieżka dźwiękowa potrafiła zmęczyć i mam wrażenie, że właśnie o to chodziło.

"Palacz" jest filmem, którego widz nie ma ochoty obejrzeć po raz drugi, ale nie dlatego, że jest fatalny. Rzecz w tym, że obraz jest na wskroś dramatyczny i porażający, widz nie chce tego przeżywać ponownie. Najgorsze, że nie dostrzeżemy w tym filmie żadnej otuchy, jedynie pełno bezsensownej przemocy i niesprawiedliwości. Kochanek dziewczyny bez mrugnięcia okiem zabija ją na polecenie szefa, który chwilę wcześniej przyznał rację swojemu dziecku, że "pomysł jest najważniejszy" i nie powinna się złościć na wspólniczkę. Co innego smutny film, a co innego film nie pozostawiający chociażby promyczka nadziei na lepsze jutro dla bohatera.

Na zakończenie pozostaje zadać sobie pytanie: czy warto kręcić takie smutne filmy?