Marlene Dietrich odrzuciła rolę Rainy Arkadin.
Sztuczny nos, który nosi Arkadin, znika gdy spotyka się z Jakobem Zoukiem.
Awionetka, którą leci Arkadin ma zakryty kokpit, lecz w momencie gdy jest robione zbliżenie na Arkadina, wywołującego przez radio wieżę w Barcelonie, widzimy, że siedzi on w samolocie z otwartym kokpitem.
Cienie ekipy filmowej i operatora kamery są wyraźnie widoczne na samym końcu filmu, gdy odjeżdża kabriolet.
Scena pod koniec filmu, gdy Raina opiera głowę na kierownicy swojego samochodu, została wydłużona poprzez zapętlenie kilka razy tego samego obrazu. Staje się to oczywiste, gdy cień człowieka stojącego za nią w bramie, pojawia się i znika.
Zdjęcia do filmu nakręcono w Geiselgasteig i Monachium (RFN, obecnie Niemcy), Madrycie (Hiszpania) oraz we Francji i Włoszech.
Istnieje 5 różnych wersji "Pana Arkadina". Pierwsza znajduje się w domenie publicznej (95 minut). Film rozpoczyna narracja Guya Van Strattena w portowych dokach, a cała historia opowiedziana jest liniowo. Wersja europejska znana jest pod tytułem "Confidential Report" / "Tajne akta" (98 minut). W czołówce filmu pojawiają się zdjęcia z figurkami nietoperzy, zaś historia opowiedziana jest w retrospekcjach. Trzecia wersja została wydana przez Corinth Films (99 minut). Jej istnienie odkrył w 1961 roku przyjaciel Wellesa, Peter Bogdanovich. Aż do 2006 roku uważana była za najbliższą wizji reżysera. Wersja hiszpańska (93 minuty) w dużej mierze odpowiada wersji europejskiej, lecz przynajmniej dwie postaci - Baronowa Nagel i Sophie Radzweickz Martinez - zostały odegrane przez hiszpańskie aktorki. W 2006 roku powstała piąta wersja filmu, wydana przez The Criterion Collection (106 minut). Jej autorami są Stefan Drössler z Monachijskiego Muzeum Filmowego oraz Claude Bertemes z Cinémathèque municipale de Luxembourg, a rolę konsultantów pełnili Bogdanovich i Jonathan Rosenbaum. Uważa się, iż jest najbliższa oryginalnej wizji Orsona Wellesa.
Okres zdjęciowy trwał od stycznia do sierpnia 1954 roku.