Film, który próbuje połączyć brutalne kino akcji z psychologicznym dramatem zemsty, ale niestety nie radzi sobie dobrze z żadnym z tych elementów. Choć początek, efektowna scena walki z perspektywy pierwszej osoby, sugeruje coś nowatorskiego i porywającego, z każdą kolejną minutą film zaczyna się rozjeżdżać pod ciężarem własnych ambicji.

Fabuła opowiada o Sook-hee, zabójczyni szkolonej od dziecka, która po schwytaniu zostaje zwerbowana przez rządową agencję. Historia jest przeładowana wątkami: mamy zemstę, tajemnice tożsamości, romans, a także próbę stworzenia nowego życia. Niestety, zamiast złożonej narracji otrzymujemy chaos, retrospekcje pojawiają się bez wyczucia rytmu, a emocjonalny rozwój bohaterki jest potraktowany powierzchownie.

Film nadrabia stylem, choreografie walk są brutalne, efektowne i dobrze zrealizowane technicznie. Reżyser Jung Byung-gil potrafi zbudować intensywną atmosferę i zna język kina akcji, ale zapomina, że spektakl wizualny musi być wsparty silną historią i bohaterami, którym kibicujemy. Tutaj tego brakuje.

„Pani Zło” to kino atrakcyjne wizualnie, ale narracyjnie rozczarowujące. Świetnie sprawdza się jako festiwalowy pokaz efektowności, gorzej,jako pełnoprawny film. Efekt końcowy to emocjonalna pustka ubrana w ładne, krwawe opakowanie.

Myślę, że materiał był w porządku, niestety zabrakło w tym filmie koreańskiego szlifu.
4/10.