Nie lubię komedii jako takich, z wyjątkami rzecz jasna, ale Pani z przedszkola to po prostu bardzo fajny film. Wczoraj oglądałem go na Prowincjonaliach we Wrześni i nie zauważyłem by sala była znudzona, wręcz odwrotnie, reagowała całkiem żywo, no ale tam byli ludzie, którzy wiedza dlaczego tam są...

Padło pytanie później, do Pana Marcina Kryszałowicza, dlaczego zdecydował się na narracje nielinearną - tzn. dlaczego nie nakręcił filmu, który prowadzi nas od punktu A do B do C do D, nie zmuszając w żadnym momencie do refleksji. Jak widać po komentarzach tutaj, film jak najbardziej tego nie robi i to jest jego zasadnicza wada, no poza tym, że pokazuje wiele aspektów ludzkiej seksualności, która jest niezwykle różnorodna. W tym sensie film ten zaspokoi mój niedosyt po 50 twarzach Greya, po których spodziewałem się większego otwarcia dyskusji nt. seksualności, preferencji i roli seksu w związku dwojga ludzi. Tego zabrakło, natomiast Pani z przedszkola dała mi to, dała też wiele więcej, a i również potwierdziła tylko to, że naród ten w ciemnogrodzie wciąż żyje, gdzieś w półmroku zakrystii, dopiero ściąga komżę.

Dodam tylko, że następne filmy, jakie obejrzałem tego wieczoru w ramach festiwalu to Jeziorak i Bogowie - żaden nie bł oryginalniejszy, Bogowie byli może tylko lepiej zagrani, nie koniecznie już lepiej zmontowani. To był mój film dnia, mój film festiwalu chyba, a może nawet najlepszy film polski jaki widziałem od... zawsze.