Obok wcześniejszego o kilka lat "Zdarzenia w Ox-Bow" to najlepszy portret żądnego krwi motłochu, który w każdym odstępstwie od "normalności" widzi zagrożenie dla siebie, jest odważny tylko jako tłum, łatwo daje posłuch plotkom i bezpodstawnym oskarżeniom, a zwłaszcza rwie się do wymierzania na własną rękę "sprawiedliwości". Choć akcja toczy się przed wojną i brak jakichkolwiek odniesień do Żydów, czuć w finale, gdy znów ruszają karuzele i rozbrzmiewa muzyka, że to bezlitosne rozliczenie z francuskim antysemityzmem i mało chlubnymi zachowaniami w czasie okupacji. Nic dziwnego, że film w tużpowojennej Francji nie odniósł sukcesu kasowego.

To bardzo niewierna, ale bardzo udana ekranizacja powieści Simenona, zaskakująco nowoczesna w formie jak na rok 1946. Zgrabne połączenie elementów niemieckiego ekspresjonizmu, włoskiego neorealizmu i amerykańskiego czarnego kryminału (femme fatale) z przewrotnymi niekiedy (damskie zapasy!) akcentami komediowymi. Nietrudno też dostrzec źródło inspiracji dla kilku filmów Hitchcocka. Mimo upływu lat ogląda się świetnie.