Wydawać by się mogło, że twórcy komedii romantycznych powinni zdawać sobie sprawę, że przekaz emocjonalny jest w tego typu filmach najważniejszy. Historia może być bardzo prosta, liczy się napięcie między bohaterami i to, czy widz umie się z utożsamić, z którąś z postaci lub sytuacji. I powiem szczerze, emocje, i to silne, przy tym filmie mi towarzyszyły. Jak można się jednak domyślić, zapewne nie takie, jakich oczekiwaliby twórcy.
Od pierwszych minut z niedowierzaniem zastanawiałam się, czy autorzy tego "dzieła" naprawdę chcą, abym uwierzyła w zbitkę stereotypów i kalek, które mi serwują. Właściwie każdym wątkiem podważali logikę mojego myślenia, a tego naprawdę nie wybaczam.
Jeden z miliona przykładów: Główna bohaterka boi się psów. Główny bohater ma psa (cóż za zaskoczenie!) i uroczego syna (nikt przecież tego wątku nigdy nie wykorzystał w tego typu filmach ;)). Oczywiście Młodemu zależy na nowej dziewczynie taty, od razu łapie z nią porozumienie i zwierza się ze swych sercowych dylematów. Główna bohaterka (a jakże!) chce pomóc. Jak to robi? Ucząc Młodego tresury jego psa ... Dodajmy, że autorzy obrazu jej rzekomy lęk ciągną do samego końca filmu, pokazując w kulminacyjnym momencie scenę jego "przełamania".
Inny przykład. Kto wie, ile jedzie się z Warszawy do Krakowa? Dobra wiadomość! Na motorze machniecie się mniej więcej w pół godziny albo i krócej ;) Wymieniać można naprawdę baaaardzo długo.
A piszę o tym dlatego, że naprawdę jestem zła. Zła na autorów, że traktują mnie jak idiotkę. Że po raz kolejny postanowili zbić kasę miksując ten sam co zawsze, mdły do granic możliwości, koktajl przerabianych po milion razy wątków. O logiko! O kreatywności! Gdzie jesteście???