Tak go z tego filmu odebrałem.

Hahah, ja dokładnie tak samo. Chyba każdy.

Dokładnie

Konkretny gość, ale go w porozumieniu z sowietami załatwili... smutne

Popieram

Dzięki, pozdrawiam

Pzdr również!

Film bazuje na wspomnieniach zarówno samego Pattona, jak i wspomnieniach jego dowódcy, jest w pewnym sensie ich wypadkową, ale chyba nie tylko. Potwierdza oczywisty fakt, że Patton nie pasuje do stereotypu alianckiego dowódcy (czyli albo pragmatysty, albo takiego właśnie idealistycznego obrońcy mdłej demokracji), ale też nie kreuje go na jakąś postać pomnikową. Stylizowanie go na spadkobiercę heroicznych dziejów zachodniej cywilizacji (wszystkie te jego historyczne odwołania) też jest potraktowane z odpowiednim dystansem. Scenarzysta (i odtwórca głównej roli także) nie stara się nawet - za co duże brawa - pokazać człowieka niezłomnego i bezkompromisowego, stara się pokazać, że nie zawsze takim był Patton.. Co więc mamy? Mamy targanego sprzecznościami bohatera z krwi i kości, bohatera z osobowością, który znalazł się w odpowiednim miejscu, w odpowiednim czasie, który potrafił się w tej sytuacji odnaleźć.

Wszystko prawda, aczkolwiek on jednak aż takich sprzeczności w sobie nie miał. To był konkretny facet kierującymi się prostymi zasadami. Nie mówił tego co wygodne, tylko to co myślał. A że przerastał wszystkich sztabowców talentami dowódczymi i otwartością umysłu to nie zawsze był rozumiany czy lubiany, bo gamonie nie lubią mądrzejszych od siebie. On naprawdę myślał o pójściu na noże z sowietami, dlatego go wykończyli

"Patton" był w dużej mierze oparty na wspomnieniach gen. Bradleya (który był również konsultantem filmu), człowieka który Pattonem gardził i szczerze go nie lubił. Patton w oczach Bradleya był niebezpiecznym szaleńcem, którego należało temperować przy każdej nadarzającej się okazji (przy czym oczywiście sam Bradley wg siebie samego był idealny, co z resztą widać w filmie).

Tak więc dostajemy obraz szaleńca, który upaja się wojną i tylko gdyby nie zabiegi Bradleya i Eisenhowera to podpaliłby cały świat. To oczywiście nieprawda i mam wielki żal do twórców tego skądinąd świetnego filmu, że przyjęli tak jednowymiarowy punkt widzenia. W 1947 roku wydane zostały osobiste dzienniki Pattona i choć korzystano z nich przy tworzeniu filmu, to wybierano fragmenty w taki sposób żeby pasowały do tezy Bradleya. W rzeczywistości Patton był osobą zupełnie różną od tej pokazanej w filmie.

Dzienniki Pattona zostały przetłumaczone na język polski (jak również wspomnienia Bradleya) i wydane bodajże w latach 80 przez wydawnictwo MON. Podejrzewam, że można je nadal dostać na allegro. Jak ktoś jest zainteresowany to polecam, bo to naprawdę ciekawa lektura i można sobie samemu wyrobić pogląd na osobę generała Pattona.

No właśnie. Dobrze piszesz. Najlepsze było, że nawet dojścia do niego nie mieli przez różne agentki, bo kochał żonę. Facet przerastał talentem, wyobraźnią i odwagą takie różne miernoty typu Bradley, tyle, ze te miernoty razem zawsze potrafią wyhamować ludzi wybitnych. Dobrze, że chociaż Eisenhower cenił Georga

Boże, co za brednie.

Co jest k... brednią? Może jakąś kochankę miał? A jak się Amerykanom doopa paliła to kogo k... wzywali? Może Bradleya? Znalazł się znafca II wojny. Poczytaj najpierw, uzupełnij wiedzę, i to tak gruntownie, a potem dopiero za 5-6 lat bierz się za "dyskutowanie"

Patton wielokrotnie zdradzał żonę, i kto tu ma się doedukować. xD