Chłopiec i dziewczynka uciekają z domu, by odnaleźć nieznanego ojca, rzekomo mieszkającego w Niemczech. W myślach układają do niego płomienne listy. Ich dramatyczna odyseja po Grecji jest kolejną okazją do przyjrzenia się wykorzenionemu, pogrążonemu w powszechnym kryzysie krajowi. Ale Angelopoulos nie byłby sobą, gdyby nie wpisał w ponury pejzaż mocnych poetyckich akcentów. Szaleniec w białym płaszczu udający mewę, przechodnie zastygający w bezruchu na widok padającego śniegu czy obraz wędrownej trupy teatralnej, której sztuk nikt nie chce oglądać i zmuszona jest wyprzedawać kostiumy – cudownie rozpraszają pełen lodowatego skupienia patos. Są sceny porażające minimalizmem, jak niemiłosiernie długa, choć jak najdalsza od dosłowności, scena gwałtu na dziewczynce. Dzieci w podróży mijają ludzi, którzy zostali naznaczeni przez otaczający ich chory krajobraz; często też (co znakomicie wygrywa reżyser w scenach zbiorowych) zachowują się niczym w transie. Jedynie młody aktor Orestes próbuje dzieciom matkować, napełnić je nadzieją. Niekończące się podróże pociągami, przemierzanie kilometrów autostrad, mijanie szaro-burych industrialnych krajobrazów, odbywa się pomimo fotograficznego realizmu w onirycznej aurze. Do historii kina przejdzie na poły nierealna, a przecież dokumentalna scena wyławiania z morza gigantycznej dłoni Kolosa Rodyjskiego. Podwieszona do helikoptera góruje nad krajobrazem, nie potrafiąc wskazać wpatrzonym w nią ludziom konkretnego kierunku. „Pejzaż we mgle”, film o mitycznym poszukiwaniu ojca, nazwany został przez reżysera obrazem „milczenia Boga” i jest najbardziej pesymistycznym z jego filmów.