Za wszelką cenę chciał być bezstronny, neutralny (nawet w czasach gdy władzę w Brazylii bezprawnie przejęła brutalna wojskowa junta). Problem w tym, że jego postawa to nie była neutralność, to była bierność.
Brazylijczycy liczyli, że PELE zajmie głos, że stanie po stronie bitych, więzionych, represjonowanych, uciskanych, zabijanych. A jego głos znaczył wiele.
A on - nic.
Tylko grał w piłkę.
Co twórcy filmu skrzętnie uwypuklają, a i on się nie wykręca.
(nawiasem mówiąc junta finansowana była przez, jakżeby inaczej, USA, które obawiały się w kwitnącym gospodarczo kraju rządów socjalistów, bo dla nich socjaliści to komuniści i koniecznie trzeba ich zgładzić. Co też uczyniono).
Brazylia wpadła w sidła prawicowej dyktatury, z której uwolniła się dopiero w 1985 roku!

Tym niemniej jako piłkarz PELE pozostaje niezrównany. Najdzielniejszy z dzielnych. Piłkarz grający na boisku w sposób nieszablonowy, zdumiewający, spektakularny, nowoczesny i... czysty. Poza boiskiem już tak czysto nie było (zdrady małżeńskie, dzieci z nieprawego łoża). Ale na nim toczył bitwy na własnych warunkach. Kopany, faulowany, kontuzjowany. Wracał na boisko wbrew samemu sobie i znów walczył. O Brazylię. I o siebie.
Przeważnie wygrywał.