Część trzecia całej antologii części, których ilości nie zliczę - gdyż taka jest cecha Slasherów - moim zdaniem jest najlepszym epizodem jakim do tej pory oglądałem w serii "Piątek trzynastego". Cechą charakterystyczną produkcji o psychopatycznym Jamesie Vororheesie jest to, że w każdym kolejnym obrazie, oprócz pierwszego dzieła, gdzie główne skrzypce grała Matka Jasona, zawsze musi ocaleć ta jedna z kilku osób, które z zimną krwią morduje obłąkańczy mężczyzna. Gdyby Voorhees zaszatkował wszystkich i nikt by nie przeżył, kolejne części z "niekończącego się" cyklu nie miałyby sensu. Dlatego też, mamy świetne rozwiązanie od twórców filmu, ponieważ widz z niecierpliwością wyczekuje kolejnych epizodów "makabrycznej sagi". Zastanawia się jak ktoś kto ocalał, i czy w ogóle, będzie miał wpływ na wydarzenia następnej części. Czy spotka kiedyś Jasona, powróci by się zemścić? A może to psychopata będzie ścigał swe ofiary?. Przypadkowość spowodowała, iż na pokurczoną, zmutowaną jak blizna na bliźnie twarz Voorheesa trafiła dziurkowana biała maska, którą odtąd będą kojarzyć miliony fanów na całym świecie. Hokejowy ochraniacz na twarz: symbolem zatraconego w żądzy mordowania Jasona.