Mógłbym zacząć od frazy "zmysłowe piękno kobiecego ciała" i to w zasadzie wystarczyłoby za cały opis tego filmu. Jednak jest w nim coś jeszcze, coś co wykracza znacznie dalej poza nieco sztuczne, sterowane i bardzo uwodzicielskie pozy przybierane przez bardzo piękną aktorkę. Jest w tym filmie jakaś mądrość, jakaś taka specyficzna filozofia życiowa wyznawana przez określoną kategorię ludzi - artystów - dla których sztuka znaczy dużo więcej niż sposób ekspresji, niż sposób na określony zarobek. Coś co zahacza o akt twórczy, prowadzący do swoistego (samo)spełnienia i realizacji własnego ja. I pod tym względem jest to na pewno piękny, artystyczny film. Wyjątkowy, a na pewno jeden z nielicznych w kinie, jakie w ten sposób ukazują relację artysta-model, albo nawet szerzej artysta-otoczenie, artysta-filozof.
Z drugiej jednak strony trzeba otwarcie powiedzieć, że film jest zbyt długi, zbyt przegadany, zbyt obsesyjny w pewne sceny i detale, które choć nie stanowią dużego obciążenia, to jednak po jakimś czasie niesamowicie męczą widza. Zresztą to nieuniknione kiedy ogląda się tak długi film w tym gatunku! I to jest właśnie jego ogromny minus, który w końcowym rozrachunku zawładnął obrazem. Reżyser kręcąc swoją wizję przekroczył pewne granice rozsądku i to co wydaje się być tak piękne, tak cudownie (artystycznie) nakreślone rozmywa się w miarę upływu czasu.
Podsumowując jest to jeden z tych bardziej wymagających filmów - wymagających pod względem większej akceptacji - które mogą nas urzec swoim pięknem, jak również, mogą do nas w ogóle nie trafić. Dużo tak naprawdę zależy od wytrwałości i otwartości na specyficzny język tego filmu, którego potęga czai się w "oku kamery".