„L’Enfer” Claude’a Chabrola to film, który od pierwszych minut wyczuwalnie niesie ze sobą ciężar obsesji i chorobliwej zazdrości. Historia Paula, właściciela hotelu, który coraz bardziej pogrąża się w szaleństwie podejrzewając żonę o zdradę, jest jednocześnie fascynująca i przytłaczająca.

Film najlepiej działa wtedy, gdy pokazuje stopniową utratę kontroli przez głównego bohatera, momenty, gdy paranoja zaczyna przejmować władzę nad jego życiem. Chabrol ma świetne oko do detali codzienności, które nagle nabierają złowrogiego znaczenia, a Emmanuelle Béart i François Cluzet nadają historii intensywności. On jako coraz bardziej zagubiony i zaborczy mężczyzna, ona jako kobieta rozdarta między miłością a poczuciem duszenia się w związku, razem tworzą duet pełen napięcia.

Jednak „L’Enfer” ma swoje słabsze strony. Film bywa nierówny, początek jest powolny i miejscami rozwleczony, a niektóre sceny powtarzają te same emocje, zamiast pogłębiać portret bohaterów. Mimo to całość ma w sobie magnetyzm, a duszny klimat Chabrola zostaje w głowie długo po seansie. To obraz, który nie jest arcydziełem, ale ma w sobie intensywność, której trudno się oprzeć.