To prawda. Zdecydowanie warto poznać pierwszego człowieka na księżycu. Natomiast co do postawy Neila Armstronga, jako przede wszystkim pilota, a (podobno z przypadku) i astronauty, on niespecjalnie pragnął brylować w świecie; miał, jeżeli chodzi o tę kwestię dość duży dyskomfort... by zbierać profity, w postaci nieustającego zainteresowania jego osobą, w kontekście tego przeogromnego wydarzenia, do którego się niewątpliwie przyczynił. Głównie zważywszy na to, iż tak naprawdę niewiele brakowało i lądownik na księżycu zwyczajnie nie wylądowałby. Jak sam Neil Armstrong podkreślał, sekundy im jeszcze jedynie sprzyjały, by móc tak naprawdę bezpiecznie usiąść i wylądować. I ten sprzyjający mu los na księżycu jest również ciekawy z punktu widzenia jego wcześniejszych zmagań i sytuacji, z których wychodził z opresji nieomal w ostatnich sekundach. Na wojnie został przecież zestrzelony, a po katapulcie po dwu dobach szczęśliwie i bezpiecznie powrócił. Jego testowanie X15, też było próbą dla jego szybkiej i ostatecznej reakcji na sytuację do błyskawicznego opanowania, by sprowadzić maszynę z powrotem na ziemię. Nie wspominając o jego słynnym testowaniu lądownika na księżyc, gdzie zaledwie sekunda, dwie, gdyby nie jego błyskawiczna decyzja o katapulcie, nie poleciałby wcale niestety na księżyc. Wszystkie te sytuacje doprowadziły go do ostatecznej misji, której dokonał. A w kontekście takim, iż to podobno Frank Borman był pierwotnie wzięty pod uwagę i to jemu Deke Slayton początkowo zaproponował dowodzenie misją; ale ten, po swojej udanej misji okrążającej księżyc, propozycji, ku zaskoczeniu wszystkich, nie przyjął i odmówił, to jest już naprawdę ciekawe. Więc wszystko to, co było i wydarzyło się wcześniej, miało najwidoczniej doprowadzić nikogo innego na księżyc, jak właśnie tylko i wyłacznie Neila Armstronga.

Zresztą na pytanie do Deke Slaytona o wybór astronauty i dlaczego to właśnie na Neila Armstronga się zdecydował, on podkreśił to dość zasadniczo i wyczerpująco, jak dla mnie, że... Neil to Neil: spokojny, opanowany i zdecydowany. Chyba wszyscy go za takiego uważali, i jakikolwiek pejoratywny byłby wydźwięk tej jego postawy w innych strukturach jego życia, głównie chyba w relacjach rodzinnych, to taką, nie inną postawą, osiągnął swój cel i dokonał tego, czego zwyczajnie od niego oczekiwano - wykonania po prostu zadania. Neil Armstrong był człowiekiem zadaniowym. Podobno Oriana Fallaci go takim opisała, choć ona użyła więcej i zbyt mocnych, i w pejoratywnym znaczeniu określeń.
Ja natomiast uznaję postawę Neila Armstronga za godną zadań, które mu powierzano, i wedlug mnie był człowiekiem zdecydowanie na swoim miejscu, i do zadań, do których się najzwyczajniej w świecie urodził.