W przeciwieństwie do poprzednich tematów, uważam Pierwszy Krzyk, za dobry film dający możliwość ciekawych dyskusji. Oczywiście głównym wątkiem jest porównanie porodów z każdego zakątka świata, efekt prawie identyczny a jednak. Zaskakujące, że nomadowie mają tak zrównoważone podejście do kwestii narodzin, w naszej kulturze kobiecie ciężarnej należą się przywileje, specjalne traktowanie. Tam poród odbywa się na pustyni w oddaleniu od głównego siedliska. Urodzenie martwego płodu nie oznacza tragedii, jest przyjmowane ze smutkiem, ale traktowane jak coś naturalnego, cóż czasem tak się dzieje. Otwarte pytanie czy warto pomagać naturze, czy to że lekarze ratują życie skazane na śmierć jest słuszne, czy etyczne ?
Indie, nieoczekiwane stwierdzenie bezdomnej matki, która po urodzeniu czwartego już dziecka stwierdza, że najwyższy czas dokonać samookaleczenia i sterylizacji, ponieważ byt wcześniej urodzonych dzieci jest niepewny. Prawdopodobnie pomysł nie do zaakceptowania w polskim społeczeństwie, a jednak moim zdaniem słuszny. Zastanawiające, że dopiero 4 dziecko skłoniło do takich przemyśleń.
Chiny przewodni temat, kontrast z wcześniej pokazywanych porodów rodzinno-plemienych, gdzie matka jest w centrum zainteresowana otoczona opieką tu trafia jakby do fabryki. Produkcja dzienna 120 sztuk, stempel z gencjany na nogę następna sztuka proszę. Zero mistyki, ale czy mamy będą mniej kochać swoje dzieci ? Czy będą je otaczać mniejsza troską ?
Przytoczyłem klika przykładów, każde narodziny ukazane w tym filmie to intrygujący przypadek.
Polecam wszystkim tym, którzy planują lub mają w drodze potomków, ale również tym którzy poszukują odpowiedzi na pytanie o sens istnienia. Moim zdanie daje o wiele więcej niż marketingowe periodyki, tygodniki, i cała papka dla przewrażliwionych kobiet.
Mnie urzekło pytanie „To co i rodzić się musimy uczyć?”

PS. Stanowczo uważam że dzieciak ma w głębokim poważaniu czy ma niebieski, czy różowy, czy jaki bądź inny kolorek ;)