Ostatnio zrobiłem sobie maraton z wczesnymi produkcjami Kubricka. Starczy 2 godziny wolnego czasu i można po kolei obejrzeć "Latającego ojczulka", "Dzień walki", "Strach i pożądanie" oraz "The Seafarers". Cóż wywnioskowałem po tych filmach? Byłem jedynie w szoku, że ktokolwiek zdecydował się sfinansować następne. Całe szczęście producenci nie byli już tak surowi umożliwiając dotąd marnemu twórcy nakręcić "Pocałunek mordercy". I ten film otworzył nowy rozdział w jego filmografii zwany "udane obrazy". Pokazał na ile go stać.

Nie oszukując was, nie jest to żadna perła, a po prostu oryginalne i wciągając noir. Początek czerpie z "Dnia walki", co jest fajnym nawiązaniem, a równocześnie próbą poprawienia braków tamtej produkcji. Później przez 40 minut reżyser trzyma nas w niepewności względem przynależności gatunkowej dzieła. A gdy ją poznajemy daje nam świetnie zrealizowane sceny akcji. Finałowe starcie zachwyca głównie zamierzoną niezdarnością. Dzięki zastosowaniu różnych oręży oraz przyzwoleniu postaciom na popełnianie błęów, wygrana zdaje się być niepewna, a napięcie nie opuszcza widza na krok.

Nie można jednak wybaczyć "Pocałunkowi mordercy" uproszczeń scenariuszowych (strasznie płytki wątek romansu), a nawet nierealistycznych rozwiązań (z którego piętra wypadł Vincent, że mógł jeszcze biegać?). To oczywiście może was zniechęcić, lecz miło było zobaczyć Kubricka na właściwej drodze. Jest to o kilka poziomów lepszy film niż tandetny "Strach i pożądanie".