W zsadzie pasują do siebie, bo i ona i on łączą w sobie cechy klasycznych buntowników, w dodatku czują do siebie niesamowitą chemię, oboje są nieprzewidywalni i tajemniczy. Chłopak (łobuz kocha najbardziej?) i dziewczyna łamiąca z pasją stereotypy i namiętnie grająca na nosie konserwatywnej i ułozonej rodzince. Świetnie skrojone psychologicznie postaci, rewelacyjnie zagrane głowne role (cała plejada emocji, miałam ciarki od początku do końca), doskonała intryga...chyba nikt do ostatnich minut nie wiedział czy Pascal jest tak naprawdę zabójcą czy nie...zakończenie niby rozwiązujące sprawę, choć jak czytam w komentarzach ze to Moll była morderczynią to juz sama nie wiem...wg mnie to Pascal, Moll zabiła go zeby zabić własną miłośc do niego i zacząć normalnie żyć. Ta miłosc, ktora nadal czuła i niepewnosc co do jego winy odbierała jej spokój. Wiedziała, że to on w momencie, kiedy zacisnął dłonie na jej szyi - poczuła, ze mogłby z łatwością ją zabić, zrozumiała, ze to zły i niebezpieczny chłopak i ze musi usłyszeć prawdę z jego ust. Dlatego postanowiła go tak podejsc, zeby się przyznał i udała, ze mu wybacza, w myslach juz pewnie obmyślając plan odcięcia się od niego. Potem juz samo poszło. Moll nie byla wyrafinowaną morderczynią, ktora z zimna krwią by mordowała. Ona zrobiła to, bo wiedziała, ze nigdy nie uwolni sie od tej chorej miłosci.
Bardzo mi sie podobał ten film, oby więcej takich perełek.